…αρκεί να είναι υπάκουη, να είναι πολύ όμορφη, να έχει δικά της λεφτά, να μας γουστάρει πολύ, να συγχωρεί όλα τα ελαττώματα του άνδρα (διότι είναι άνδρας) να τα προλαβαίνει όλα, να κάνει καταπληκτικό σεξ και να είναι απολύτως υπεύθυνη για τα παιδιά.
Αν δεν τα κάνει όλα αυτά, είναι χαζή, που της αξίζει να την αδικείς. Και αν από την συμπεριφορά μας κάποια στιγμή επαναστατήσει και σηκώσει φωνή ή κοιτάξει κανένα άλλον γκόμενο, τότε, όπως λέει και η «καλή» μας η μητέρα, είναι πουτάνα!
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν εκείνες οι γυναίκες που στην σύγχρονη εποχή και προκειμένου να αποφύγουν τις παραπάνω επικρίσεις και νοοτροπίες, αυτονομήθηκαν με μανία, υποτίθεται χειραφετήθηκαν, τελικά, κατάντησαν υστερικές, «σφιγμένες» από τις δίαιτες, τον ανταγωνισμό, το άγχος, το επιτηδευμένα έντονο βάψιμο και τον αντιερωτισμό.
Εμείς λέμε: Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Ούτε «άσπρο», ούτε «μαύρο»….
ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Υπάρχουν οι πανέμορφες αποχρώσεις του «γκρι» που το σύστημα τις έχει υπονομεύσει για να οδηγεί τους ανθρώπους στα άκρα, να μην υπάρχει σύνθεση, να μην υπάρχει μέτρο. Είναι γνωστό ότι το «γκρί» στην Ελληνική γλώσσα είναι ενοχοποιημένο: «γκρι ζώνες», «γκρίζες περιοχές». Γι’ αυτό και εγώ, όταν αποφάσισα να φτιάξω αυτό το ιστολόγιο και δεδομένου ότι θα περιείχε λόγια και ιδέες, αποφάσισα να το χρωματοδοτήσω με γκρι με σκοπό να συμβολίσει μία προσπάθεια σύνθεσης και μέτρου, ενάντια στην μονολιθικότητα.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ: Μου αρέσουν οι γυναίκες που είναι απλές. Δηλαδή, κάνουν ότι τους ταιριάζει, χωρίς να το κάνουν θέμα, προχωρούν μπροστά, είναι επιτυχημένες σε ότι κάνουν, αλλά κάνουν και λάθη και ενίοτε μεγάλα τα οποία αντιμετωπίζουν με πραγματική μαγκιά, είναι ακομπλεξάριστες με το σώμα τους, με την δουλεία τους, με τους άνδρες, με την ποδιά τους (όταν είναι στην κουζίνα), με το σφουγγαρόπανο (όταν κάνουν τις δουλείες του σπιτιού τους), με το φάιλοφαξ (όταν κάνουν μπίζνες).
Είμαι εναντίον κάθε προστασίας της γυναίκας στην κοινωνία και την πολιτική, εκτός αν χρησιμοποιείται για μία προκαθορισμένη περίοδο ως έσχατο μέτρο για να ανοίξει τον δρόμο στις ευκαιρίες, σε κοινωνίες που υπάρχουν παλαιωμένες, αντιφεμινιστικές νοοτροπίες που πρέπει να «σπάσουν». Στην χώρα μας δεν συμβαίνει αυτό. Δηλαδή, δεν έχουμε ορίσει μία ημερομηνία πέρα από την οποία δεν θα υπάρχει υποχρεωτική ποσόστωση για τις γυναίκες, όταν συμμετέχουν στις εκλογές, καθώς και σε άλλες διαδικασίες. Οι ρήτρες προστασίας καθιστούν την γυναίκα «προστατευόμενο είδος» και δεν εξασφαλίζουν την μεγαλύτερη συμμετοχή ικανών γυναικών στην κοινωνική δραστηριότητα και την πολιτική. Εξασφαλίζουν την συμμετοχή «κάποιων» γυναικών, όχι κατ’ ανάγκη των ικανότερων γυναικών. Έχει δε προκύψει το τελευταίο διάστημα το φαινόμενο κάποιες γυναίκες που ασχολούνται (στις τοπικές κοινωνίες ή και πανελλαδικά) με τα δημόσια, να μην κοπιάζουν, διότι γνωρίζουν πως εξαιτίας των μόνιμων ποσοστώσεων, θα εκλεγούν, θα αναδειχθούν.
Το μόνο ζήτημα που είναι υποχρεωτικό να προστατεύσουμε μόνιμα, είναι η περίοδος που η γυναίκα γεννά.
Ο ΣΤΟΧΟΣ: Η πλήρης αποκατάσταση της ισότητας των δύο φύλων (με γνώμονα την αρμονία των ρόλων τους, όπως την αντιλαμβάνονται τα ίδια) σε μία πολιτισμένη κοινωνία δεν είναι ένα θέμα που μπορεί να τελειώσει ή να ολοκληρωθεί με ένα νόμο. Είναι ζήτημα καθημερινής προσπάθειας που αποτελεί υποχρέωση όλων. Είναι κατεξοχήν ζήτημα νοοτροπίας που θα πρέπει να καλλιεργείται στις οικογένειες και το σχολείο κυρίως, εις βάρος κάποιων ωρών μαθηματικών ή αρχαίων.
ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ: Σε μία μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, η οποία έτυχε και σ’ αυτό το θέμα να έχει κληρονομήσει όλα τα καλά και όλα τα κακά από την γεωγραφική της θέση, δηλαδή από την σύνθεση ή σύγχυση των ανατολίτικων και δυτικότροπων προτύπων για την θέση της γυναίκας και του άνδρα στην κοινωνία, η γυναίκα, αποτελεί βασικότερο πυλώνα της κοινωνικής, πολιτικής και κυρίως οικονομικής δραστηριότητας, απ’ ότι ο άνδρας. Αν δεν πρόκειται να εργαστούμε στην κατεύθυνση του να αποκατασταθεί στην κοινωνία αυτό που περιγράφουμε στην προηγούμενη παράγραφο (Ο ΣΤΟΧΟΣ) τότε, είμαστε υποχρεωμένοι να αποκαταστήσουμε εκείνο που ακόμα και στις ημέρες μας συμβαίνει σε μεγάλο ποσοστό στην πράξη. Δεν μπορεί η οικοκυρική ή η διαπαιδαγώγηση και το μεγάλωμα των παιδιών (ή και τα δύο, ενίοτε με κάποιο επάγγελμα παράλληλα) να θεωρούνται υποχρεώσεις της γυναίκας, άμισθες και ανασφάλιστες.
ΚΩΣΤΑΣ Ν. ΔΡΑΓΑΤΗΣ 