Κανείς δεν υπάρχει επί Ελληνικού εδάφους, πλην απατεώνων, ο οποίος θα μείνει ανεπηρέαστος από τα σκληρά και άδικα μέτρα τα οποία έλαβε η κυβέρνηση την προηγούμενη εβδομάδα. Ακόμα και οι πλούσιοι, θα υποστούν τις συνέπειες, ασχέτως, αν το οικονομικό κόστος των μέτρων είναι ίσως το τελευταίο που θα τους επηρεάσει.
Θα πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι υπό την παρούσα ιστορική συγκυρία τα μέτρα δεν είναι μόνο οικονομικού χαρακτήρα. Είναι μέτρα που εξαπλώνονται με επιδράσεις σε όλα τα ήδη κοινωνικής δραστηριότητας, τις οποίες επιδράσεις πρόκειται να δούμε τους επόμενους μήνες και χρόνια να παίρνουν μορφή…
Κατ’ αρχάς επιδρούν καταλυτικά στο κοινό περί δικαίου αίσθημα επιφέροντας δραματική αλλαγή του.
Στο εξής κανείς δεν θα μπορέσει να πείσει κανένα σκεπτόμενο Έλληνα ότι όποιος αδικεί, κάποια ημέρα «πληρώνει» για το αμάρτημα του. Η ζωή απέδειξε ότι στην Ελλάδα κανείς που αδικεί δεν πληρώνει τίποτε και ποτέ, εκτός αν αποτελεί μέλος των ουραγών μίας κομπίνας, αυτούς δηλαδή που επίτηδες αφήνει το σύστημα να κατασπαραχθούν ως εξιλαστήρια θύματα. Αντιθέτως, το «μάρμαρο»το πληρώνουν πάντα οι πιο αδύνατοι, δηλαδή στην περίπτωση μας οι υπάλληλοι, οι συνταξιούχοι και κυρίως η μικρή και μικρομεσαία επιχείρηση.
Βεβαίως, «ένοχοι» υπάρχουν και μέσα σε αυτές τις τάξεις, διότι αμελούν συστηματικά να αντιδρούν και να καταγγέλλουν την αδικία η οποία σήμερα πνίγει κυρίως τους ίδιους. Είναι χαρακτηριστικά τα φαινόμενα απλών ανθρώπων αυτών των κατηγοριών, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια – αλλάζοντας ηθικό κώδικα – εύχονταν τα παραμορφωμένα παιδιά τους (και όχι καλλιεργημένα) να καταφέρουν να μπλεχτούν σε ένα καλό και μεγάλο «κόλπο» και να ζήσουν πλουσιοπάροχα, σε σχέση με εκείνους που κατέληξαν τάχα μαλάκες, επειδή έζησαν τίμια.
Μεγάλες είναι και οι ευθύνες των κάθε λογής καθοδηγητών (γονέων, δασκάλων, δημοσιογράφων, πολιτικών, ανθρώπων του πνεύματος…) οι οποίοι για λίγα ευρώ, ξέχασαν την ευθύνη που αναλάμβαναν, όταν επέλεγαν επάγγελμα, να αντιστέκονται και να κρατούν τον λαό στον «ίσιο δρόμο τρόπου σκέψης».
Τα επόμενα βήματα
Η κυβέρνηση αυτή δεν θα κατορθώσει να επιβιώσει. Παρά τις καλές προθέσεις και τις θυσίες κάποιων μελών της, θα χάσει το μοναδικό στήριγμα της, που είναι οι τάξεις που σήμερα «τιμωρεί» δυσανάλογα προς τα αμαρτήματα τους. Πρόκειται να μείνει στην ιστορία ως μία από εκείνες που προσπάθησαν, αλλά που αδόξως «έπεσαν» από το εσωτερικό τους. Μόλις εμπεδωθούν τα συγκεκριμένα μέτρα, το ίδιο το σύστημα θα «ντοπάρει» με δυνάμεις τους πιο μέτριους του εσωτερικού αυτού του κόμματος, για να «ρίξουν» την κυβέρνηση, λίγο πριν ξεκινήσει η δυνατότητα σταθεροποίησης της κατάστασης. Όσο ακόμα θα υπάρχει η οργή της αδικίας των μέτρων στον κόσμο.
Το επόμενο βήμα θα είναι μικροί «Ναπολέοντες» της οικονομίας οι οποίοι θα επιδράμουν στην πολιτική εξουσία, για να την «νοικοκυρέψουν» δήθεν, όπως λειτουργούν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις. Αποτέλεσμα αυτών θα είναι η περαιτέρω αδικία και συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, ενώ θα αδικηθεί ακόμα και κάθε επιχειρηματίας που δεν θα ανήκει στην παρέα τους.
Θα ακολουθήσει μετά μία κεκαλυμμένη με δημοκρατική επίφαση (ακόμα και με δημοκρατική εκλογή) απολυταρχική πολιτική εξουσία, η οποία και πάλι θα θελήσει να βάλει τάξη, ενώ στην πραγματικότητα θα λεηλατήσει και θα ξεπουλήσει κάθε τι που θα έχει τυχόν μείνει μέχρι τότε.
Ο αστάθμητος παράγοντας
Σε όλα αυτά που κατά την γνώμη μας θα γίνουν με μαθηματική ακρίβεια, ρόλο ανάσχεσης μπορεί να διαδραματίσει μόνον ο λαός. Και μάλιστα το εξεγερμένο φιλότιμο του Ελληνικού λαού το οποίο είναι καιρός να ξεσηκωθεί και να απαιτήσει: την σωτηρία μεν της χώρας, αλλά με δικαιοσύνη και τάξη δε. Χωρίς απονενοημένες βιαιότητες, χωρίς εκτονωτικές βιαιοπραγίες που θα δώσουν άλλοθι στο «σύστημα».
Με ειρηνικό, επίμονο και διαρκή αγώνα σε όλα τα μέτωπα. Στο σχολείο για αληθινή παιδεία, στην δουλειά για αληθινή παραγωγικότητα και αληθινές αμοιβές, στην γειτονιά για ανθρώπινες υποδομές και περιβάλλον, στον Δήμο για πραγματική ανάπτυξη, στην Χώρα για ένα στέρεο και αληθινό τρόπο ανάπτυξης. Όχι δανεικό.
Αφετηρία όλων πρέπει να είναι η αυτοκριτική, μετά η χάραξη νέας ειλικρινούς και καθαρής πορείας μαζί με τους συμπολίτες και τέλος η σύγκρουση με κάθε είδους αδικία. Τελικός στόχος η αναζήτηση μίας στέρεας, δίκαιης, αληθινής ζωής και κυρίως, η βίωση της.
ΚΩΣΤΑΣ Ν. ΔΡΑΓΑΤΗΣ 