και προσδοκία Ανάστασης
Με ανάμεικτα συναισθήματα θα περάσουν αυτό το Πάσχα οι περισσότεροι Έλληνες, ανεξαρτήτως οικονομικής δυνατότητας. Τα όσα έχουν συμβεί στο κοινωνικό και το οικονομικό πεδίο, δεν αφήνουν αδιάφορο κανέναν, εκτός από τα μικρά παιδιά δικαιολογημένα, και τους ηλίθιους. Η πίεση στο οικονομικό πεδίο, δημιουργεί ένα κλίμα ανασφάλειας που εντείνεται καθημερινά με την ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας. Γενικώς, επικρατεί η βία κάθε μορφής. Έτσι, νιώθουν να κινδυνεύουν όλοι, να πιέζονται στην καθημερινότητα τους, είτε είναι φτωχοί, είτε είναι πλούσιοι.
Το κλίμα που έχει διαμορφωθεί είναι στενάχωρο. Πρόκειται για μία πρωτότυπη «ψυχολογική φυλακή» που βαραίνει την ψυχή του Έλληνα, του οποίου –ως γνωστό- ο τράχηλος ζυγό δεν υποφέρει…
Oι κυβερνώντες
Μία μικρή, ικανή ομάδα από εκείνους που αποτελούν την Κυβέρνηση και ένας αριθμός νέων, ικανών στελεχών που διορίστηκαν σε θέσεις του δημοσίου, έχουν καταλάβει τις διαστάσεις της κρίσης, δηλαδή ότι δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά κυρίως κοινωνική – ηθική. Αυτή η κατανόηση, τους κάνει να συμπεριφέρνονται σωστά και συνετά κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Προς το παρόν, ευτυχώς, αυτή η ομάδα έχει το «πάνω χέρι».
Σε περιόδους, όπως αυτή που ζούμε, οι κυβερνώντες δεν φτάνει μόνο να εκτελούν τα καθήκοντα τους, αλλά πρέπει να εμπνέουν με την συμπεριφορά τους και τον πολιτικό τους λόγο, τους πολίτες. Δυστυχώς, ένα μεγάλο μέρος των μελών της Κυβέρνησης και των στελεχών της δημόσιας διοίκησης τα οποία ανέλαβαν καθήκοντα, δεν το έχουν κατανοήσει αυτό. Η εκτίμησή μας είναι ότι δεν έχουν τη δυνατότητα να κατανοήσουν την κατάσταση, διότι «μεγάλωσαν» πολιτικά σε περιόδους δήθεν «παχιών αγελάδων» των προηγούμενων χρόνων. Επιπλέον, δεν είναι πολιτικά στελέχη που προέρχονται από τις λαϊκές τάξεις, δεν έχουν οι περισσότεροι προηγούμενη επαγγελματική εμπειρία ως ιδιώτες. Η συνέπεια είναι να μην μπορούν να κατανοήσουν τον παλμό της κοινωνίας.
Το «δυστύχημα» είναι ότι και σε άλλα κρίσιμα επαγγέλματα – λειτουργήματα, συμβαίνει το ίδιο αυτή την εποχή. Σημαντικά, επιτελικά στελέχη στην δημοσιογραφία δεν έχουν κάνει ρεπορτάζ στον δρόμο, δικαστικοί, αρχιερείς, δικηγόροι, γιατροί, τραπεζικά στελέχη, δεν έχουν ανέλθει δια των επιτευγμάτων τους από τα χαμηλά, αλλά λόγω γνωριμιών, συγγενειών κλπ. Έχουμε λοιπόν την ύπαρξη μίας ελίτ εξουσίας, που εξαιτίας της κοινής λογικής των μελών της, αλληλοστηρίζονται και συνεχίζουν να διαχειρίζονται τα δημόσια ζώντας σε ένα δικό τους κόσμο που «βαδίζει» παράλληλα με τον κανονικό της πλειοψηφίας στην κοινωνία. Δεν ταυτίζονται.
Εκείνο που λείπει παντελώς από την ελληνική πολιτική ζωή – όσο τίποτε άλλο – είναι η διατύπωση καθοδηγητικού, πολιτικού λόγου, που να είναι και πειστικός. Δυστυχώς, δεν υπάρχει ούτε ένας πολιτικός ή άλλος εξέχων παράγοντας του οποίου να «περνά» ο λόγος στους πολίτες. Να τον ακούν για απολύτως χρήσιμα, καθημερινά πράγματα, να δώσει συμβουλές, να δώσει εγγυήσεις, να «πάρει κεφάλια» όπου χρειάζεται, να δώσει ένα όραμα, ένα σκοπό, ένα χρονοδιάγραμμα. Να αντιτάξει τον λόγο του με αποτελεσματικότητα σε εκείνους που εκ του πονηρού συκοφαντούν και υπονομεύουν τα συμφέροντα της πατρίδας μας μέσω της διεθνούς οικονομίας, πέρα από τα όρια των όποιων δικαιωμάτων τους, που τους έδωσαν καταχρηστικά κάποιοι από εμάς στο παρελθόν.
Από τον τόπο, στο έθνος
Εμείς δεν θα θέλαμε να υπάρχει μόνο ένας τέτοιος παράγων, για να αποφύγουμε το ενδεχόμενο να καταλήξει τύραννος. Απλά καταγράφουμε την ανάγκη να υπάρξει έστω και ένας αυτή τη δύσκολη εποχή. Κανονικά, κάθε τοπικός Βουλευτής, κάθε Δήμαρχος, κάθε Μητροπολίτης, κάθε Δάσκαλος θα έπρεπε να έχει τη δυνατότητα να διαδραματίζει σε κάθε γειτονιά της χώρας μας τέτοιο ρόλο. Μακριά από προκαταλήψεις, ιδεοληψίες, λαϊκισμούς και ιδιοτέλειες. Να λέει απλά την «αλήθεια», για το ποιοι είμαστε, τι λάθη έχουμε κάνει και πως πρέπει να «βαδίσουμε» για ένα καλύτερο μέλλον.
Η έλλειψη τέτοιων ανθρώπων από τις τοπικές κοινωνίες δεν προέκυψε τυχαία. Απομυθοποιήσαμε, λοιδορήσαμε και τελικά περιθωριοποιήσαμε τέτοιους ανθρώπους. Αυτό έγινε διότι μας «τσίμπαγαν» με το λόγο τους και μας ενοχλούσαν τις καλές εποχές της ευμάρειας. Προτιμήσαμε την ησυχία μας, τα φραγκάκια μας, την μικρο-πολυτέλεια μας, τον εξυπνακισμό, το «δήθεν». «Μάγκας» έγινε ο μπαρουφολόγος, το λαμόγιο, αυτός που έχει χλυδάτο αυτοκίνητο κλπ.
Η απλότητα, η αυτάρκεια, το βάθος σκέψης, η πρόνοια, η αξιοπρέπεια, το φιλότιμο, η υπερηφάνεια, κατέληξαν να βρίσκονται υπό διωγμό στους τόπους της χώρας μας. Μίας χώρας που την χρησιμότητα αυτών των εννοιών για μία καλύτερη ζωή, τη δίδαξε στο παρελθόν σε όλο τον κόσμο. Εγκαταλείψαμε το κεφάλαιο μας, για να πάρουμε τα δανεικά. Εκείνοι που με χαρά έβλεπαν να δανειζόμαστε τις «φούσκες» τους, τώρα μας ζητούν νέους τόκους ή την «υποδούλωση» μας.
Επιστροφή στην ουσία
Ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο φόβος και η τρομοκρατία. Με αυτά τα «όπλα» μας απειλούν οι «δανειστές» μας, εγχώριοι και εξωχώριοι. Μας ζητούν να υποχωρήσουμε από τα κεκτημένα μας επειδή θα πτωχεύσουμε, θα φαλίρουμε κλπ, κλπ, λες και όλοι μαζί τα προηγούμενα χρόνια τρώγαμε και πίναμε…
Οι περισσότεροι από εμάς, μόνο μία ευθύνη έχουμε: ότι αφήσαμε να μας κλέψουν. Ότι την ώρα που ξεκοκαλίζαμε το κοκαλάκι που μας είχαν πετάξει, δεν είχαμε το νου μας στο σεντούκι με τις αξίες μας, το οποίο μας άρπαξαν! Αυτή η βλακεία μας, δεν αντιστοιχεί σε εκείνα που τώρα μας ζητούν να «πληρώσουμε». Είναι καταχρηστικές και άδικες οι απαιτήσεις τους, τις οποίες μάλιστα διεκδικούν με την απειλή ή την εφαρμογή της βίας, δηλαδή της οικονομικής υποδούλωσης.
Οφείλουμε να αντιδράσουμε με τον σωστό τρόπο. Να εγκαταλείψουμε αμέσως τα επουσιώδη και να κρατήσουμε μόνο τα ουσιώδη. Αυτή είναι η πεμπτουσία της οικονομίας σε όλους τους τομείς της ζωής. Να παρατήσουμε τα «λούσα» κάθε είδους, από διπλές και τριπλές κάρτες τράπεζας μέχρι διπλά και τριπλά αυτοκίνητα.
Το σπουδαιότερο όμως είναι να σταματήσουμε αμέσως την κατανάλωση «ψεμάτων» με τα οποία μας «προμηθεύουν» κάποιοι από εκείνους στους οποίους αναθέτουμε την διαχείριση των κοινών υποθέσεων μας, είτε στον τόπο, είτε στην χώρα. Από τώρα και στο εξής, δεν πρέπει να ανεχθούμε ή να ανοίξουμε το δρόμο σε κανέναν ανεπαρκή, κανέναν τεμπέλη να αναλάβει υπεύθυνη θέση κάθε είδους.
Βρισκόμαστε σε περίοδο βαθειάς κρίσης και δεν υπάρχει περιθώριο για κανένα λάθος.
Πρέπει να χωνέψουμε ότι κάθε φορά που αδρανεί ένας ανεπαρκής Δάσκαλος, Δήμαρχος, Υπουργός, Πρωθυπουργός… καταστρέφει το μέλλον του παιδιού μας, του μαγαζιού μας, της πόλης μας, του τόπου μας, της χώρας μας.
Υπάρχουν τέτοια περιθώρια;
ΚΩΣΤΑΣ Ν. ΔΡΑΓΑΤΗΣ 