Εδώ και χρόνια το «σύστημα» έχει επιλέξει να σε κάνει συμμέτοχο στην υποθήκευση του Κράτους. Όχι συνέταιρο, συνένοχο! Έχει μεγάλη διαφορά το πρώτο από το δεύτερο. Αν ήσουν συνέταιρος, τώρα, δεν θα είχες κανένα λόγο για να διαμαρτύρεσαι και να κατεβαίνεις στις πλατείες. Θα καθόσουν να βλέπεις τη «Ρώμη» να καίγεται από το μπαλκόνι των κερδών σου, απόκτημα από αυτόν τον συνεταιρισμό, και λίγο θα σε ενδιέφερε.
Όμως, τα λεφτά πάντα θα είναι πολλά, αλλά λίγα για να μοιραστούν. Βλέπεις, «κάποιοι» θέλουν περισσότερα από ένα κοινό μερίδιο. Σου έδωσαν λοιπόν ευκαιρίες για να σε κάνουν συνένοχο και εσύ τις
άδραξες, άλλοτε από ματαιοδοξία, άλλοτε από ανάγκη. Δούλεψαν εντατικά και οργανωμένα για να σε κάνουν συνένοχο στο «έγκλημα», αλλά χωρίς να μοιραστούν «δίκαια» μαζί σου τη λεία του εγκλήματος…
Θυμήσου την στιγμή που παρακάλεσες για να νομιμοποιηθούν λίγα μέτρα από ένα αυθαίρετο κτίσμα που νόμιζες ότι είχες ανάγκη για να χωρέσουν τα όνειρα σου για την οικογένεια ή για να απλώνεις πιο
ευρύχωρα τα αποκτήματα σου…
Θυμήσου την στιγμή που παρακάλεσες για να σου βρουν μια θέση στο δημόσιο, είτε για εσένα, είτε για το παιδί σου, έτσι, για να εξασφαλίσεις μερικά σίγουρα ευρώ, προκειμένου να ζήσεις πιο ήσυχος…
Θυμήσου τη στιγμή που παρακάλεσες για να σου καλύψουν μερικά ευρώ αφορολόγητα στην εφορία για να εξασφαλίσεις λίγο παραπάνω κέρδος, το οποίο επένδυσες σε μία κατάθεση για το μέλλον των παιδιών σου ή το δικό σου ή απλά για να αγοράσεις ένα λαμπερό (πιο λαμπερό από εσένα) αυτοκίνητο…
Θυμήσου ακόμα ότι τους παρακάλεσες για πολύ πιο απλά πράγματα, όπως το σβήσιμο μιας κλήσης, την άδεια επαγγέλματος την οποία είχες δικαίωμα να πάρεις (αλλά παρακαλώντας την πήρες πιο γρήγορα), την άδεια κυκλοφορίας αυτοκινήτου ή μηχανής που παρακάλεσες για να την πάρεις πιο γρήγορα και άκοπα. Ακόμα και μία τηλεφωνική γραμμή παρακάλεσες να πάρεις που ήταν νόμιμο δικαίωμα σου το οποίο όμως δεν θα σου ικανοποιούσαν άμεσα, γιατί έμενες λίγο πιο μακριά.
Με τέτοια «δώρα» σε έκαναν «συνένοχο» για να μοιάζεις μαζί τους ως προς το είδος πολιτικής συμπεριφοράς, αλλά φυσικά όχι ως προς το μέγεθος των ωφελημάτων. Το έκαναν γιατί είχαμε πια «δημοκρατική τάξη». Αν είχαμε ακόμα δικτατορία ή ολιγαρχία, δεν θα έμπαιναν στον κόπο να σου δώσουν τίποτα. Θα έπαιρναν ό, τι ήθελαν από το δημόσιο κορβανά χωρίς να σου
δίνουν καμία σημασία, όπως έκαναν παλιότερα. Ρώτα τον πατέρα σου ή τον παππού σου που πρόλαβαν τα χρόνια που οι «λίγοι του συστήματος» έκαναν ό, τι ήθελαν, χωρίς να ρωτούν κανένα.
Μπορείς να καταλάβεις τη διαφορά των εποχών. Δεν σου κάνει εντύπωση ότι οι μεγαλύτεροι άνθρωποι αυτής της χώρας είναι πιο τίμιοι στην όψη, πιο ήσυχοι στην ψυχή, πιο αγνοί στην σκέψη; Αυτό
συμβαίνει γιατί στη μεγάλη τους πλειοψηφία δεν έχουν τύψεις συμμετοχής σε κάτι κακό όσο αφορά τα δημόσια πράγματα. Απλά, γιατί δεν θέλησε κάποιος να τους βάλει στο κόλπο. Απλά γιατί δεν είχε λόγο να τους βάλει στο κόλπο. Δεν είχαμε δημοκρατία στην εποχή τους.
Η δημοκρατική τάξη όμως, προβλέπει κάποιες ελάχιστες υποχρεώσεις για το «σύστημα».Βλέπεις προβλέπονται κανονικές εκλογές, οι οποίες πρέπει να φαίνονται και να είναι εκλογές. Επειδή λοιπόν, το «σύστημα» δεν μπορεί να ρισκάρει να χάσει την εξουσία γιατί έτσι χάνει και τον έλεγχο στο δημόσιο ταμείο, δεν αρκείται, ούτε και κοπιάζει να κερδίσει τις εκλογές
μόνο με τα επιχειρήματα ή τα προγράμματα των κομμάτων που υποστηρίζει. Θέλει να τις έχει σίγουρες. Άλλωστε, τα προγράμματα λίγες πιθανότητες υπάρχουν να υλοποιηθούν μετεκλογικά, γιατί δεν υπάρχουν αρκετά χρήματα. Η αποπληρωμή υπερκερδών στο «σύστημα», αφήνει λίγα χρήματα για την κοινωνία.
Γι’ αυτό στην χώρα μας ουδέποτε (πλην ελάχιστων εξαιρέσεων) έγιναν μεγάλα κοινωφελή έργα ή θεσμικές τομές και μεταρρυθμίσεις για το κοινό όφελος από τον δημόσιο πλούτο που παράγει από μόνη της η χώρα. Έγιναν κάποια έργα, μόνο όποτε δόθηκαν επιπλέον χρήματα από κάποια πηγή του εξωτερικού, τα οποία και αυτά «μαδήθηκαν» από το «σύστημα» και έγιναν πανάκριβα έργα και συνεπώς πολύ
λιγότερα από αυτά που θα μπορούσαν να γίνουν για να υπάρξει απόσβεση.
Και εκεί το «σύστημα» σε έκανε συνένοχο. Ξέρει ότι ένα από τα πιο «χαζά» όνειρα σου είναι από νοικοκύρης, να γίνεις Ωνάσης. Γι’ αυτό σε έμπλεξαν με τις επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις και όλων των ειδών τα χαριστικά λεφτά, τα οποία καταχρηστικά σου δόθηκαν τις περισσότερες φορές, για να γίνεις ο Ωνάσης του επαγγέλματος σου. Δεν πρόσεξες βέβαια, ότι δεν πήρες ποτέ καμία επιδότηση, χωρίς παράλληλα να μην σε υποχρεώσουν να πάρεις ένα μέρος χρηματοδότησης και από τράπεζα, ως δάνειο. Τώρα, εξανεμίστηκαν οι επιδοτήσεις και έμειναν τα δάνεια για να σε κρατάνε από το λαιμό.
Τώρα που τα λεφτά που μπορεί να καταναλώσει το «σύστημα» είναι λιγότερα, τώρα που τα αφεντικά του Ελληνικού «συστήματος» από το εξωτερικό θέλουν τα κέρδη τους, σε βγάζουν από το παιχνίδι. Μη νομίζεις, η κρίση δεν είναι μόνο Ελληνική, είναι κυρίως διεθνής. Οι αναδυόμενες οικονομίες εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες των παλαιών αποικιοκρατών και την ροπή των στελεχών τους στον κολασμένο πλούτο. Σου κόβουν την αγορά, δεν υπάρχει δουλειά, γίνονται απολύσεις και προ του φόβου για εξαθλίωση, σου ζητούν να συμφωνήσεις όπως – όπως να πωληθεί σημαντικό μέρος
του πλούτου της χώρας. Σού ζητούν να ζήσεις από εδώ και εμπρός με πολύ λιγότερα, σού ζητούν γη και ύδωρ στην κυριολεξία!
Εσύ δικαιολογημένα αντιδράς. Κατά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου κατέβηκαν 1 εκ. κόσμος στους δρόμους της Αθήνας. Μεγάλη υπόθεση! Τότε λοιπόν, οι πράκτορες του «συστήματος» έκαψαν
μία τράπεζα τους, με ανθρώπους μέσα. Και όλοι είπαν ότι γι’ αυτό σταμάτησες να κατεβαίνεις στους δρόμους και να διαμαρτύρεσαι, παρά του ότι από τότε, η σοσιαλιστική κυβέρνηση κάθε ημέρα σού υποβιβάζει τη ζωή, σού λέει ψέματα, και κάνει ό, τι μπορεί για να αποτύχει και να χρειάζεται δεύτερο ακόμη πιο σκληρό μνημόνιο. Εδώ που βρισκόμαστε τώρα δηλαδή!
Πριν μπούμε στο σήμερα, έχει νόημα και ουσία να ξεκαθαρίσουμε γιατί επί ένα χρόνο δεν έκανες τίποτε για να σταματήσεις το «σύστημα». Δεν έκανες τίποτα γιατί έπιασε τόπο η ατάκα του Πάγκαλου.
Το «μαζί τα φάγαμε» που είπε, σού θύμισε όλα όσα έχεις «ανταλλάξει» με το «σύστημα» τα τελευταία χρόνια και τα οποία σου περιέγραψα παραπάνω. Σού δημιούργησε ανάδυση του ενοχικού συνδρόμου στην ψυχή σου. Είναι ακριβώς το ίδιο σύνδρομο που δημιουργείται στις «καθωσπρέπει» κοπέλες που γνωρίζουν ότι κάποια βραδιά στο παρελθόν, έχοντας πιει και λίγο, έκαναν κάτι λιγότερο έως πολύ λιγότερο «καθωσπρέπει» στη ζωή τους. Αυτές το γνωρίζουν, ίσως και ελάχιστοι άλλοι, και επειδή έχουν ενοχές για εκείνα που έκαναν κατά το παρελθόν τους, είναι έτοιμες να αντέξουν σχεδόν τα πάντα, ως μία αυτοτιμωρία, αυτομαστίγωση.
Αυτό το κόλπο, το ξέρει το «σύστημα». Το παιχνίδι των ενοχών. Με αυτό σε κράτησε καθηλωμένο τη στιγμή που έθαβε το μέλλον σου. Και δεν θα κουνούσες από τον καναπέ σου, αν δεν σού ενεργοποιούσε το αντίδοτο η Ισπανική πλατεία.
Το αντίδοτο στην παγίδα των ενοχών, είναι το φιλότιμο. Είναι αυτό που σε κάνει να λες: «Εντάξει, πήρα κάτι από το «σύστημα», αλλά αυτό που πήρα, δεν αξίζει να γίνω υπόδουλος, εξαθλιωμένος, ρημαγμένος, απελπισμένος για τον εαυτό μου και το παιδί μου».
Και αυτή είναι η σωστή σκέψη. Το σύστημα έπαιρνε 99 και σού δημιούργησε τύψεις για το 1 που σου «πέταγε» εσένα. Έστω και για το 1 που πήρες, δεν σε δικαιολογώ. Όμως δεν θεωρώ ότι σού αντιστοιχεί να σκλαβωθείς. Άλλωστε ποιος είμαι εγώ περισσότερο από εσένα;
Η συμμετοχή σου στις πλατείες, η συζήτηση με άλλους Έλληνες της τάξης σου εκεί, για εκείνα που έκαναν και τους δύο σας αλλά και εκατοντάδες χιλιάδες άλλους να την πατήσουμε, με τα ψιχία με τα οποία μεθοδικά μας «λάδωναν» τα τελευταία χρόνια, είναι μία διαδικασία προετοιμασίας για την αυτοκάθαρση σου.
Η ίδια η «κάθαρση» όμως είναι να παραμείνεις στις πλατείες και να διεκδικήσεις ειρηνικά την εφαρμογή εκείνων που δικαιούσαι.
– Την κατάργηση εκείνων που έφεραν τη χώρα μας έως εδώ
– Την θεμελίωση νέων θεσμών και θεσμικών διαδικασιών που θα μειώνουν την δυνατότητα του «συστήματος» και θα μεγαλώνουν την δυνατότητα συνεχούς ελέγχου
του από εσένα.
Η τιμωρία που σου αναλογεί, είναι η παρουσία σου στην πλατεία με τις υποχρεώσεις του υπεύθυνου πολίτη. Αλλά είναι και η μόνη ελπίδα που έχεις.
ΚΩΣΤΑΣ Ν. ΔΡΑΓΑΤΗΣ 