ΚΩΣΤΑΣ Ν. ΔΡΑΓΑΤΗΣ

Από το βράδυ της 7ης Νοεµβρίου η χώρα έχει ένα 3ο µνηµόνιο για να τρώει τα σωθικά του κουρασµένου σώµατος της κοινωνίας. Παλαιοί κλέφτες απατεώνες, τσιράκια, γλείφτες καταναλώνουν από τα κλοπιµαία ή βγάζουν χρήµατα από την εφαρµογή των µνηµονίων. Και συνεπώς, δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβληµα µε τις εφαρµοζόµενες πολιτικές.

Οι κλέφτες δικαιολογούν το ότι δεν δίνουν τα λεφτά που χρωστούν επειδή τάχα οι δουλειές τους έχουν κόψει από την κρίση. Συγκεκριµένοι απατεώνες πολιτικοί και µεγαλοεπιχειρηµατίες έχουν χοντρό απόθεµα, όποτε κάνουν τα κέφια της τρόικα και ασκούν την εξουσία (έστω και ως υποτακτικοί). Οι γλείφτες, περιµένουν να επιβιώσουν µε κανένα κοκαλάκι που θα πέσει από το τραπέζι, όπως έκαναν οι ρουφιάνοι επί χούντας ή οι δωσίλογοι επί κατοχής…

Η διαµόρφωση

Η συγκυβέρνηση έδωσε τα ρέστα της µε το 3ο Μνηµόνιο στους τοκογλύφους δανειστές, χωρίς να εξασφαλίσει απολύτως τίποτε για την ελληνική κοινωνία, έστω και για να εµψυχώσει τους θιασώτες της «σωτηρίας» από τους ευρωπαίους ή τους Αµερικάνους ή οποιουσδήποτε άλλους.

Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών χρωστάει πλέον από κάτι κάπου ή απλώς, πολλά παντού. Για όσους δεν το γνωρίζουν, τους ενηµερώνουµε ότι στα αστικά κέντρα υπάρχουν άνθρωποι που αρρωσταίνουν από την πείνα. Όµως και στα νησιά µας υπάρχει ήδη η «κρυφοπείνα». Επειδή στα νησιά µας δεν υπάρχει η απέραντη πόλη για να κρύβει τους καηµούς των καιρών που διανύουµε, η ντροπή πηγαίνει τοίχο – τοίχο στα σοκάκια των οικισµών για να µην τη δουν οι γείτονες και ο ήλιος.

Οι περιστάσεις

Στη χώρα µας ακόµα η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών ανήκει στην εργαζόµενη µικροµεσαία οικογένεια. Ευτυχώς. Στα σπίτια µας, για καιρό τα ιερά είδωλα ήταν η µεγάλη τηλεόραση, το playstation, ο διάδροµος γυµναστικής και τα ωραία αυτοκίνητα στο παρκινγκ. Δυστυχώς.

Πρέπει να πιστέψουµε βαθειά ότι η ζωή που µας επιβάλλουν δεν αντιστοιχεί στα όποια λάθη κάναµε τα τελευταία χρόνια. Το βασικό λάθος δεν ήταν ότι βάλαµε στο σπίτι µας κάποια υλικά αγαθά. Και αυτά για τον άνθρωπο είναι. Το βασικό λάθος που κάναµε ήταν ότι δεν ήµασταν «λακωνικοί» στη χρήση τους. Το βασικότερο λάθος όµως ήταν ότι δεν ερευνούσαµε την προέλευση των αγαθών, το ρόλο που θα διαδραµάτιζαν στις συνειδήσεις µας και τον χρόνο που θα έκλεβαν από τις ζωές µας για να µην ασκούµε υποχρεώσεις µας, ως πολίτες.

Έτσι, αφήσαµε ανεξέλεγκτους κάποιους εκπρόσωπους µας, να χειραγωγούν τις συνειδήσεις µας, να αλλοιώνουν τα ένστικτα µας, ώστε αυτοί να τρώνε και να πίνουν από την περιουσία της πατρίδας µας ανενόχλητοι, µαζί µε τους συνεργάτες τους από το εξωτερικό. Τα πλούτη όµως δεν είναι ατελείωτα και δεν φθάνουν για όλους, όταν κάποιοι λίγοι, είναι αχόρταγοι.

Η ελπίδα

Δεν υπάρχει κανένας απολύτως τρόπος να γλυτώσει ο κάθε απλός νοικοκύρης που κάνει µία τίµια δουλειά, από τους νόµους που θεσπίζουν µε τα µνηµόνια. Είµαστε καταδικασµένοι όλοι να χρεωθούµε µέχρι το λαιµό και να χάσουµε µεγάλο µέρος ή το σύνολο της όποιας περιουσίας µας.

Υπάρχει µόνο ένας δρόµος για να διασωθούµε: να εργαστούµε µε αλληλεγγύη, θάρρος και δύναµη ενάντια στους δυνάστες µας. Τοπικούς, πανελλαδικούς και υπερεθνικούς.
Μην περιµένει κανείς να σωθεί µεµονωµένα. Δεν γίνεται! Πρέπει να κάνουµε τις καθηµερινές δουλειές µας, οι µαθητές το διάβασµα τους, οι γονείς τη δουλεία τους και στη συνέχεια, πρέπει να οργανωνόµαστε σε δύο κατευθύνσεις: α) την βοήθεια στους πιο αδύναµους, και β) την οργάνωση σε οµάδες µελετηµένης αντίδρασης στα µνηµόνια, στην µνηµονιακή νοοτροπία.

Σπάστε την κατάθλιψη πηγαίνοντας στις συγκεντρώσεις πολιτών, όχι παραµένοντας στα µελαγχολικά δωµάτια των σπιτιών.
Ξεκινάµε από το «ξήλωµα» κάθε τοπικού ψεύτη της τοπικής πολιτικής, τα τοπικά λαµόγια τους και όλοι µαζί ενώνουµε τη φωνή και κυρίως τις πράξεις µας µε τους υπόλοιπους Έλληνες, ενάντια στους εκπροσώπους των µνηµονίων που κατέχουν θέσεις στη κυβέρνηση.

Μη γελιέστε. Δεν είµαστε κοντά σε καµία «ανάπτυξη» και σε καµία βοήθεια από άλλους. Αν δεν απαλλαγούµε µόνοι µας από όλους – όλους όσους κυβέρνησαν τη χώρα µέχρι σήµερα, δεν υπάρχει περίπτωση να µας φοβηθεί κανένας στο εξωτερικό. Αν δεν αλλάξουµε τα πρόσωπα που τα έχουν «δεµένα χειροπόδαρα» οι δανειστές, δεν υπάρχει καµία ελπίδα να µας σεβαστούν.

Δεν υπάρχει εύκολη λύση. Υπάρχει κόπος και δάκρυα, που όµως θα καταβάλλονται για το καλό το δικό µας και των παιδιών µας. Μέχρι τώρα, ρίχνουµε λεφτά, αίµα και θυσίες στο κενό. Στην τσέπη αυτών που µας έφεραν έως εδώ.

Στα νησιά µας

Στην Πάρο µας και στην Αντίπαρο ζουν και βασιλεύουν πρωταγωνιστές των επιλογών που έριξαν την πατρίδα µας στα µνηµόνια. Τους πολίτες στην οικονοµική καταστροφή, στις αυτοκτονίες. Τα ελληνόπουλα στην ξενιτιά ή την απελπισία. Τα «τσιράκια» τους επιβιώνουν ανάµεσα µας τρώγοντας ακόµα από τον δηµόσιο πλούτο: µισθούς, διορισµούς, ρουσφέτια, δουλίτσες, εργολαβίες, «στραβά» µάτια.
Τελευταία, το παίζουν όλοι αυτοί και αντιµνηµονιακοί. Μπλέκονται ανάµεσα µας και σηκώνουν τις σηµαίες των αγώνων µας.

Ε, όχι. «Αντιµνηµονιακοί» αλλά να ψηφίζουµε και να στηρίζουµε Ραγκούσηδες και Βλαχογιάννηδες και άλλους παρόµοιους, δεν γίνεται. Απλά, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ.

Επιµύθιο

Σε λίγο δεν θα έχεις τίποτε. Ούτε αξιοπρέπεια, ούτε ελπίδα. Μόνο ο φόβος για δαύτους θα σου έχει µείνει. Μήπως σου κάνουν κάτι, µήπως σου δώσουν καµιά δουλίτσα να τη βγάλεις. Να ξέρεις, αυτοί φοβούνται περισσότερο.
Ανάσανε. Η ζωή, δεν είναι ποινή, δεν είναι τιµωρία.
Η ζωή τελειώνει.
Πρέπει να ξαναγίνει χαρά.
Πρέπει να ξαναγίνει γλυκιά.