ΚΩΣΤΑΣ Ν. ΔΡΑΓΑΤΗΣ

ΌΠΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΓΡΑΨΕΙ από καιρό, αυτό που περιγράφει το επισυναπτόμενο άρθρο, είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η συγκυβέρνηση του μνημονίου. Είναι μία θηλιά που σφίγγει όλο και περισσότερο στο λαιμό των Σαμαρά, Βενιζέλου και εκείνων που τους στηρίζουν στο εσωτερικό και το εξωτερικό.
Πρόκειται για το πρόβλημα που δεν μπορεί μα αντιμετωπίσει με κανένα τέχνασμα, καμία επικοινωνιακή τακτική από αυτές που χρησιμοποιούνται συνήθως για να αποπροσανατολίζεται η κοινή γνώμη. Αν η κυβέρνηση θελήσει να «πιέσει» και άλλο την κοινωνία με κατασχέσεις, τότε θα σφίξει γρηγορότερα τη θηλιά στο λαιμό της με άμεσο το ενδεχόμενο να «σπάσει» ο λαιμός της πολιτικής ύπαρξης των κομμάτων που την αποτελούν για πάντα …
Γι’ αυτόν τον λόγο η δική μας εκτίμηση είναι ότι η κυβέρνηση δεν έχει καμία δυνατότητα να μην προχωρήσει πολύ σύντομα:
1) είτε σε αναδιάταξη των δυνάμεων της (ανασχηματισμός),
2) είτε σε αναζήτηση κυβέρνησης συνεργασίας με άλλη σύνθεση από την παρούσα Βουλή προφασιζόμενη δήθεν εθνικούς κινδύνους, κάτι όμως που θα κοστίσει δέσμευση για ορισμό ημερομηνίας βουλευτικών εκλογών,
3) είτε σε παραίτηση και άμεση προκήρυξη εκλογών.

Αν δεν κάνουν τώρα εκλογές οι μνημονιακές δυνάμεις, είναι μοιραίο να αντιμετωπίσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή το γνωρίζουν, προετοιμάζουν τις δυνάμεις τους ολοταχώς για εκλογικές αναμετρήσεις – παρά τα αντίθετα λεγόμενα ακόμη και από τον Πρωθυπουργό – σε όλα τα επίπεδα με επίκεντρο τις θεσμοθετημένες και αναγκαστικές εκλογές για το ευρωκοινοβούλιο και την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Είτε δύο μήνες πριν, είτε δύο έως τέσσερεις μήνες μετά, η συγκυβέρνηση θα κάνει εκλογές για να προλάβει την αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, όσο ακόμη η ίδια διαθέτει κάποιες δυνάμεις. Στόχος είναι η «ρυμούλκηση» του ΣΥΡΙΖΑ για συγκυβέρνηση με τη ΝΔ προ των νέων «εθνικών κινδύνων» οι οποίοι θα σκηνοθετηθούν και θα προβληθούν από τα ΜΜΕ για να τον δεσμεύσουν.
Εδώ θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι είμαστε της άποψης πως οι πολίτες της χώρας μας είναι ήδη εκτεθειμένοι σε καθημερινούς κινδύνους, ενώ και η πατρίδα διατρέχει πολλούς σε εθνικό επίπεδο. Απλώς, η γνώμη μας είναι ότι δεν μπορούν να βοηθήσουν στην αποφυγή κανενός τέτοιου κινδύνου η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, δεδομένου ότι είναι οι δυνάμεις που ευθύνονται για την ύπαρξη τους. Κάθε μορφή συμμετοχής τους σε κυβέρνηση, μόνο επιδείνωση μπορεί να επιφέρει στα ατομικά ή εθνικά προβλήματα μας.

Οι πολίτες, πρέπει να συμμετάσχουν σε όλα τα επίπεδα στις πολιτικές εξελίξεις αυτής της περιόδου. Ο κίνδυνος που υπάρχει είναι με ταχύτατο τρόπο οι αντιμνημονιακές δυνάμεις να διαφθαρούν από το σύστημα, πριν καν κυβερνήσουν, ώστε να μην αποτελέσουν κίνδυνο για ανατροπές με πολιτικές υπέρ των πολιτών. Το πιο ευεπίφορο κομμάτι προς διαφθορά είναι τα παλαιοκομματικά στελέχη τους και οι παλαιοί συνδικαλιστές τους.

Κλασική και ενδεικτική είναι η περίπτωση του προβλήματος που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ με τέτοιου είδους στελέχη αυτή την εποχή, ενόψει του σχεδιασμού που προσπαθεί να κάνει η ηγεσία του ενόψει δημοτικών εκλογών. Οι παλαιοκομματικοί σε κεντρικό επίπεδο αρνούνται να θέσουν υποψηφιότητα για τους μεγάλους Δήμους και τις Περιφέρειες κομψευόμενοι από τώρα τους εν δυνάμει υπουργούς της επερχόμενης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ενώ στους περιφερειακούς δήμους οι παλαιοκομματικοί που έχουν τα «κλειδιά» των τοπικών οργανώσεων, με νοοτροπία ιδιοκτησίας, αποκλείουν την ανάδειξη νέων στελεχών από την ευρύτερη κοινωνία μόνο και μόνο επειδή έχουν την υπερδιπλάσια δημοτικότητα και δυνατότητα από τους ίδιους. Τους αποκλείουν για να μην έχει τη ευκαιρία ο κόσμος να επιλέξει τα νέα στελέχη έναντι των ίδιων. Φοβούνται να μην μείνουν απ’ έξω από τη μοιρασιά των «λάφυρων» της εξουσίας, τώρα που πλησιάζει να γίνει κυβέρνηση το κόμμα τους.

Οι πολίτες οφείλουν να αναμιχθούν οι ίδιοι στις διαδικασίες των αντιμνημονιακών πολιτικών χώρων τοπικά ή κεντρικά, προκειμένου να εμποδίσουν τη διαφθορά να γίνει καθεστώς και σε αυτά, ακόμη και πριν γίνουν δυνάμεις εξουσίας. Οι ελπίδες για ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών δεν μπορούν παρά να εκπροσωπηθούν σε αυτή τη φάση από 4 κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ κα) με δεδομένο ότι αποτελούν επιλογές του αντιμνημονιακού ή αντισυστημικού χώρου με κάποια συνέπεια και μετρήσιμες ήδη δυνάμεις.
Αν οι πολίτες δεν συμμετέχουν και απλώς «αναθέσουν» σε αυτά τα κόμματα τη «σωτηρία» τους, τότε σύντομα θα απογοητευτούν ξανά. Η άποψη μας είναι ότι η περίφημη «αντιπροσωπευτική δημοκρατία αστικού τύπου» έχει προσφέρει ό,τι μπορούσε στην ανθρωπότητα, και τώρα, προσφέρει μόνο «φερετζέ» δημοκρατικότητας σε καθεστώτα τυραννίας σε όλο τον πλανήτη. Το μεταβατικό στάδιο μπορεί να είναι η άμεση δημοκρατία των εκπροσώπων των πολιτών που δεν γίνονται ποτέ «αντιπρόσωποι».