… και η οφειλόμενη κριτική
Επικαιρότητα | Του Κ.Ν.Δραγάτη… 12|02|17
Συγκέντρωσα πληροφορίες για το περιεχόμενο της τελευταίας εκδήλωσης του κόμματος “ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ” που έχει ως είναι γνωστό επικεφαλής την Ζ. Κωνσταντοπούλου. Αυτή η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε σε χώρο του κέντρου της Αθήνας την Δευτέρα 6/2/17.
Κατά την άποψη μου, η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι το πλέον προβεβλημένο πρόσωπο του αντιμνημονιακού χώρου (1), όπως αυτός έχει διαμορφωθεί ως συνέπεια των εφαρμοζόμενων πολιτικών των μνημονίων (2) τα τελευταία επτά χρόνια. Γι’ αυτό και μόνο τον λόγο έχει σημασία η παρακολούθηση της δραστηριότητας της και του πολιτικού λόγου που διατυπώνει, άσχετα με το αν συμφωνεί κανείς μαζί της σε όσα προτείνει σε μέρος ή στην ολότητα τους.
Ασφαλώς, ισοτίμως οφείλει οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται για την απελευθέρωση της χώρας, να αναζητά, να ενημερώνεται και να συμμετέχει ενεργά σε παρόμοιες εκδηλώσεις άλλων κομμάτων και συλλογικοτήτων του ίδιου φάσματος.
ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ
Η συγκεκριμένη εκδήλωση δεν καλύφθηκε επαρκώς, σχεδόν από κανένα μέσο ενημέρωσης, ακόμη και αν πρόκειται για εκείνα του διαδικτύου που έχουν επιδείξει ένα συνεπές και τίμιο ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στον χώρο της αντίστασης στις πολιτικές των μνημονίων. Αυτό μπορεί να το αποδώσει κανείς είτε στο γεγονός ότι αυξήθηκε η επιφυλακτικότητα έναντι της Ζ.Κ. και του κόμματος της ύστερα από αποχωρήσεις μελών του κόμματος που απασχόλησαν τη δημοσιότητα τελευταία, είτε γιατί δυσκολεύει με το πέρασμα του χρόνου η επικοινωνία για εκείνες τις φωνές που αντιπαρατίθενται στο καθεστώς των μνημονίων, είτε και για τους δύο λόγους.
Η παραπάνω διαπίστωση προκαλεί εντύπωση, αν αναλογιστεί κανείς το γεγονός ότι στη συγκεκριμένη εκδήλωση, για πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό, είχε να πει κάτι καινούριο σε σχέση με εκείνα που προτείνει η ίδια και το κόμμα της.
Κατά τη γνώμη μας, η Ζ.Κ. ή οι αρμόδιοι για τον σχεδιασμό στο κόμμα της, έχουν σπαταλήσει πολύ κρίσιμο χρόνο για να ανακοινώνουν τα ίδια πράγματα, μέσω των ίδιων ανθρώπων κατακερματίζοντας την ουσία που επεξεργάζονται, ώστε να απασχολούν τη δημοσιότητα περισσότερες φορές.
Αυτή η τεχνική, συνήθως επιλέγεται με σκοπό την εύκολη αύξηση του μεριδίου επικοινωνιακού οφέλους κατά τη διάρκεια μίας χρονιάς δραστηριοτήτων, αλλά σύντομα υπονομεύει την αξιοπιστία του πολιτικού οργανισμού ή του πολιτικού προσώπου που επιλέγει αυτή την μέθοδο, ακριβώς διότι δεν πρόκειται για εταιρεία και προϊόν, αλλά για πολιτικό φορέα και ηγέτη από τον οποίο οι πολίτες αναμένουν νέες υπαρκτές και ακέραιες αξίες.
Η ΑΝΥΠΑΚΟΗ
Το νέο περιεχόμενο για το οποίο κάνω λόγο παραπάνω αφορούσε στη διακήρυξη από μέρους της ότι προτίθεται να εργαστεί για την εφαρμογή της γενικής (πολιτικής) ανυπακοής έναντι κάθε κυβέρνησης που συνεχίζει την πολιτική των μνημονίων στην Ελλάδα.
Προκειμένου να επιτύχει η προσπάθεια ανακοίνωσε ότι:
– θα προχωρήσει στην οργάνωση που απαιτείται για το εγχείρημα,
– θα εργαστεί τους επόμενους μήνες για την γνωστοποίηση του εγχειρήματος σε ολόκληρη την Ελλάδα με τοπικές συγκεντρώσεις,
– θα οργανώσει μία ηλεκτρονική σελίδα για τον συντονισμό όλων όσων θα θέλουν να συμμετάσχουν στο εγχείρημα,
– θα απευθυνθεί για συνεργασία σε όλους τους φορείς και οργανώσεις που δρουν στην Ελλάδα, όπως οι δικηγορικοί σύλλογοι που έχουν διαδραματίσει ρόλο στο παρελθόν για την μη εφαρμογή κάποιων μνημονιακών πολιτικών,
– θα αναζητήσει συνεργασία σε χώρες της Ευρώπης όπου οι πολίτες ζουν παρόμοιες συνέπειες από τις απεχθείς πολιτικές στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας “ Plan B” , ενώ ανακοίνωσε συγκεκριμένες δράσεις, όπως η προσυπογραφή της μήνυσης που έχει καταθέσει ο Γερμανός βουλευτής της αριστεράς Φάμπιο Ντε Μάζι (σ.σ: κόμμα Die Linke) για τον οικονομικό και πολιτικό εκβιασμό που υπέστη η χώρα μας τον Ιούλιο του 2015 από τους “θεσμούς” που επιμελούνται την επιβολή των μνημονίων στη χώρα μας.
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΝΥΠΑΚΟΗ;
Όπως εξήγησε κατά την ομιλία της η Ζ.Κ. εκείνα που άμεσα πρέπει να κάνει κάθε πολίτης που θέλει να συμμετάσχει στην γενική ανυπακοή είναι:
α) άρνηση κάθε οφειλής της χώρας στους δανειστές,
β) άρνηση καταβολής φόρων από κάθε πολίτη προς το Κράτος, εκείνων που πάνε σε δανειστές,
γ) άρνηση από κάθε πολίτη να καταβάλει ασφαλιστικές εισφορές που δεν ανταποκρίνονται σε εγγυήσεις για την απόδοση αντίστοιχων συντάξεων,
δ) άρνηση καταβολής από κάθε πολίτη δόσεων δανείων σε τράπεζες, για δάνεια που έχουν “ξεπουληθεί” σε ιδιωτικές εταιρείες εξωτερικού ή εσωτερικού,
ε) έμπρακτη συμμετοχή των πολιτών που θα τηρήσουν αυτή τη στάση σε κινήματα αλληλεγγύης για να προφυλαχθεί η κοινωνία από τις συνέπειες εναντίον του κινήματος, είτε από τράπεζες, είτε από το Κράτος.
ΠΙΟ ΞΕΚΑΘΑΡΕΣ ΘΕΣΕΙΣ
Με αφορμή τη διακήρυξη για την οργάνωση και την εφαρμογή της “γενικής ανυπακοής” η Ζ.Κ. θέλησε να ξεκαθαρίσει ορισμένα σημεία του έως τώρα πολιτικού λόγου της, δεδομένου ότι έχει κατηγορηθεί για ηθελημένες ασάφειες.
Έτσι:
– τόνισε ότι τάσσεται εναντίον του ευρώ, αφού συμβάλει στην οικονομική υποδούλωση της χώρας και όχι στην άσκηση κυρίαρχης, εθνικής νομισματικής πολιτικής,
– τάσσεται εναντίον του τραπεζικού συστήματος που διατηρείται μέχρι σήμερα στη χώρα και εξήγησε περαιτέρω ότι θα στραφεί εναντίον των προσώπων που έχουν βάλει υπογραφές για την σημερινή κατάσταση της χώρας, ενώ αντιπρότεινε τον έλεγχο των τραπεζών στη χώρα και των υποδομών παραγωγής,
– τάσσεται εναντίον των δανειστών και ειδικά στο ΔΝΤ.
– τάσσεται υπέρ της άμεσης και μάχιμης διεκδίκησης των γερμανικών πολεμικών αποζημιώσεων, καθώς και του μποϊκοτάζ γερμανικών προϊόντων.
Επιπλέον, ξεκαθάρισε ότι η ίδια είναι διατεθειμένη να αγωνιστεί με οποιοδήποτε τίμημα (σ.σ: χαρακτηριστικά είπε, ακόμη και έως το θάνατο), ότι θα πραγματοποιηθεί τους ερχόμενους μήνες πανελλαδική συνέλευση, ότι από τις 6/2 ημέρα της εκδήλωσης το κόμμα διαθέτει κουπόνια για την οικονομική στήριξη των ενεργειών του (σ.σ: οι συνεισφορές θα δημοσιεύονται στο πλαίσιο και άλλων μέτρων διαφάνειας), ότι το κόμμα δεν θα οργανωθεί με τον παραδοσιακό τρόπο των τοπικών κομματικών οργανώσεων, ενώ είπε ότι το κόμμα δεν είναι προσωποκεντρικό με την έννοια της ιδιοκτησίας. Ωστόσο, είπε ότι έχει αναλάβει την προσωπική ευθύνη για εκείνα που έχουν γίνει και πρέπει να γίνουν και ότι περιμένει την συμμετοχή όσων περισσότερων γίνεται υπό τις ίδιες προϋποθέσεις ευθύνης.
Στην εκδήλωση απηύθυναν χαιρετισμό ο συνταγματολόγος Γ. Κασιμάτης που μίλησε για το διακύβευμα αντίστασης των πολιτών και για πρώτη φορά μίλησαν οι: Ηλ. Παπαδόπουλος από το κίνημα “ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ” ο οποίος μίλησε για τις εξελίξεις στον τομέα των πλειστηριασμών και Π. Τσαρούχας (ηθοποιός) για την ανάγκη στράτευσης των καλλιτεχνών στην αντίσταση εναντίον του σημερινού πολιτικού καθεστώτος.
————————————————————-
————————————————————-
ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ
ΔΕΔΟΜΕΝΟ 1
Η Πολιτική Ανυπακοή είναι ένα μέσο παρέμβασης στην πολιτική που έχει εμφανισθεί σε διάφορες (εθνολογικά) κοινωνίες και πολιτικά συστήματα ανά τους αιώνες. Ωστόσο, έχει μιλήσει κάπως πιο οργανωμένα γι’ αυτήν ο Henry David Thoreau πριν τα μισά του 19ου αιώνα. Ήταν ο πρώτος που αιτιολόγησε αυτή την πολιτική πρακτική λέγοντας ότι η δημοκρατική νομιμοποίηση μίας κυβέρνησης που έχει ψηφισθεί για την εφαρμογή συγκεκριμένου προγράμματος δεν την εμποδίζει να παίρνει αποφάσεις εναντίον των πολιτών, οι οποίοι έχουν το δικαίωμα να μην υπακούν σ’ αυτές.
Το παράδειγμα του το έδωσε σε σχετικό άρθρο/πραγματεία που δημοσίευσε αναφέροντας ότι είναι θέμα ατομικής και κοινωνικής συνείδησης να μην δίνεται η δυνατότητα στην (τότε) κυβέρνηση των ΗΠΑ να χρηματοδοτήσει τον άδικο πόλεμο με το Μεξικό ή την διατήρηση του καθεστώτος της δουλείας. Αυτό έλεγε ότι μπορούσε να επιτευχθεί με την μη πληρωμή των φόρων με τους οποίους θα χρηματοδοτηθούν οι πραγματικότητες αυτές.
Βεβαίως, το άρθρο του Thoreau είχε μεγάλη ανταπόκριση διότι κατέγραφε μία νέα μέθοδο για αντίδραση, αλλά δεν είχε απήχηση όσο αφορά την πράξη. Και ο πόλεμος συνεχίστηκε, και η δουλεία συνεχίστηκε (σ.σ.: για να σταματήσει επισήμως για άλλους λόγους και με άλλα μέσα λίγα χρόνια μετά), και δεν παρατηρήθηκε μαζική άρνηση πληρωμής των φόρων.
Κατά τη γνώμη μας, αυτό οφειλόταν σε διάφορους λόγους, όπως ότι ο Thoreau ήταν ένα ξεχωριστό άτομο με σπουδαία γνώμη, αλλά δεν ήταν ούτε κίνημα , ούτε καν κόμμα για να μπορεί να εφαρμόσει μία τέτοια ριζοσπαστική, μαζική και πειθαρχημένη πολιτική τακτική.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Όταν δεν έχει κανείς κίνημα (δηλαδή ενεργό, πολυπληθές μέτωπο πολιτών με κοινό πολιτικό στόχο) ή κόμμα (δηλαδή οργάνωση πολιτών με κοινές πεποιθήσεις και θέληση για κοινούς, οργανωμένους αγώνες), είναι καλό να μην επιχειρεί την πολιτική ανυπακοή.
ΔΕΔΟΜΕΝΟ 2
Όμως κατά τον 20ο αιώνα υπήρξαν κινήματα πολιτικής ανυπακοής που κατάφεραν πολύ σπουδαία πράγματα. Ξεχωρίζουν τα κινήματα: στην Ινδία, με επικεφαλής τον Μ. Γκάντι για την ανεξαρτησία της χώρας από την Αγγλία, στην Αίγυπτο με την επιτυχημένη προσπάθεια ανεξαρτησίας της χώρας πάλι από την Αγγλία και στη Νότια Αφρική με το κίνημα του Ν. Μαντέλα για κατάργηση του καθεστώτος Απαρτχάιντ.
Στις παραπάνω χώρες υπήρχαν προϋπάρχουσες προϋποθέσεις για τη μαζική συμμετοχή στην πολιτική ανυπακοή λόγω εθνικότητας, λόγω θρησκείας και λόγω φυλής (κουλτούρας κ.α.) σε αντίθετη σχέση με τον δυνάστη κάθε μίας από τις περιπτώσεις που αναφέρονται.
Οι επιπλέον προϋποθέσεις που έβαλαν οι ηγεσίες των οργανώσεων που έθεσαν το πρόταγμα της πολιτικής ανυπακοής αφορούσαν σε καθήκοντα των μελών του κινήματος:
– μηδενική αντίσταση ή έκφραση οργής στα μέτρα επιβολής του καθεστωτικού νόμου,
– αποδοχή των κατασχέσεων περιουσίας του αγωνιζόμενου και αποδοχή των τιμωριών,
– καμία πράξη αντιποίνων εναντίον του καταπιεστή.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ 2: Αν κανείς δεν έχει τις προϋποθέσεις του «συμπεράσματος 1», δεν μπορεί να εφαρμόσει την πολιτική ανυπακοή στην Ελλάδα, όπου δεν συντρέχουν επ’ ουδενί οι προϋποθέσεις υπό τον τίτλο “ΔΕΔΟΜΕΝΟ 2”.
ΔΕΔΟΜΕΝΟ 3
Ο Karl Marx είχε αναφερθεί στην επιλογή των εργαζομένων να αντιμετωπίσουν την αστική εξουσία με πολιτική ανυπακοή. Έλεγε, ότι κανένας φόρος δεν οφείλεται σε μία κυβέρνηση που διαπράττει προδοσία. Ο ίδιος μάλιστα είχε παραπεμφθεί δύο φορές σε δίκη από το μοναρχικό πρωσικό καθεστώς με την κατηγορία ότι προκαλούσε την εξέγερση με την προτροπή να μην πληρώνουν φόρους οι πολίτες/αναγνώστες των άρθρων του.
Έλεγε όμως, ότι η συγκεκριμένη πράξη δεν είναι επαναστατική, αλλά απλό δημοκρατικό αίτημα. Έλεγε, ότι αυτή η πρακτική στην καλύτερη περίπτωση οδηγεί στην πτώση μίας υπάρχουσας κυβέρνησης και στην αντικατάσταση της από μία άλλη. Έλεγε, ότι η σύγκρουση των πολιτών, του λαού, των εργαζομένων με μία κυβέρνηση αστικών συμφερόντων δεν γίνεται ποτέ μόνο εξαιτίας της επιβολής δυσβάσταχτης φορολογίας.
Έλεγε, ότι τα θεμέλια μίας κοινωνίας που λειτουργεί για τα συμφέροντα των λίγων, δεν συνταράσσονται, ούτε γκρεμίζονται, ούτε αλλάζουν από την εφαρμογή της πολιτικής ανυπακοής. Έλεγε, ότι η άρνηση υπακοής είναι άρνηση μίας κοινωνίας να υποταχθεί σε μία κυβέρνηση που απειλεί τα θεμέλια της.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ 3: Αν δεν υπάρχει συγκεκριμένη πολιτική πρόταση που να πείθει για το πως η εξουσία θα περάσει στους εκπροσώπους των συμφερόντων της πλειοψηφίας των πολιτών από την εργατική, μικρομεσαία και μεσαία τάξη, δεν είναι ωφέλιμο να οργανώνει κανείς έναν αγώνα κολοβό.
Έναν αγώνα που θα ρίξει την κυβέρνηση Τσίπρα στην καλύτερη περίπτωση, για να αναλάβει μία άλλη μνημονιακή. Διότι, αν κάνεις κάτι τέτοιο, τότε μπορεί να γίνεις και “σκαλοπάτι”, “αστικός σοσιαλιστής”.
Επιπλέον, δεν είναι καλή ιδέα να “καίει” με αποτυχία κανείς σημαντικές μεθόδους ενός ταξικού αγώνα, όπως ο Τσίπρας “έκαψε” στο συμβολικό επίπεδο την έννοια της “αριστεράς” στους πολίτες που δεν γνωρίζουν (σ.σ: με όρους μελέτης της θεωρίας και της πράξης) γιατί δεν είναι αριστερός.
Διότι τότε, μπορεί να γίνεις και επικίνδυνος προδότης, ακούσιος ή εκούσιος.
————————————————
————————————————
ΜΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ
Προσωπικά, εκτιμώ ότι ο πολιτικός δρόμος της Ζ. Κωνσταντοπούλου βρίσκεται στις προϋποθέσεις του “συμπεράσματος 1” και ασφαλώς σε όσα παραθέτω στο “συμπέρασμα 3”. Για να πλησιάσει κάποτε να βαδίσει σε έναν τέτοιο δρόμο θα πρέπει, από όλα αυτά που ανακοίνωσε ότι θα κάνει, να προτάξει τις περιοδείες σε όλη την Ελλάδα (σ.σ: ας αφήσει για άλλους του κόμματος της τη διεθνή πορεία για την ώρα). Να ακούσει τους πολίτες με ταπεινοφροσύνη και να κάνει προσωπικούς συνομιλητές της και φίλους της τους πιο έντιμους, έτοιμους, καταρτισμένους (σ.σ: κοινωνικά, όχι κατ’ ανάγκη επιστημονικά), νέους (σ.σ: ιεραρχικά: στην ψυχή, στο μυαλό, στο σώμα) που θα συναντήσει.
Από αυτούς θα μάθει την αλήθεια, από αυτούς θα εκπαιδευτεί, από αυτούς θα επιλέξει συνοδοιπόρους ζωής.
Το πρώτο “περιβάλλον” ενός εν δυνάμει ηγέτη συνήθως κινείται από ελατήρια που είτε είναι ωφελιμιστικά, είτε είναι μειωμένης ειλικρίνειας λόγω φιλίας, θαυμασμού, αγάπης κλπ.
Στη συνέχεια, να επιστρέψει στον χώρο του αντιμνημονιακού φάσματος και να αποτελέσει τον πιο καλόγνωμο συνομιλητή με σκοπό τη δημιουργία ενός πραγματικού απελευθερωτικού μετώπου για την χώρα. Με προτάγματα την ελευθερία, την εθνική ανεξαρτησία και την ίδρυση της Ελληνικής Δημοκρατίας με αποκλειστική προϋπόθεση το συμφέρον του λαού και της συνεισφοράς της χώρας στην ανθρωπότητα, στις άλλες χώρες, με τους ίδιους αυτούς όρους.
——————————————-
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1: “Αντιμνημονιακός χώρος”: Εννοώ το μη θεσμοθετημένο πολιτικό φάσμα μέσα στον οποίο αναδείχθηκε ο λόγος διαφόρων πολιτικών προσώπων και οργανώσεων με αφορμή τα μνημόνια. Με αυτήν την έννοια, ο όρος προσδιορίζει και χρονικά το πλαίσιο του πολιτικού λόγου που έχει διατυπωθεί από τις δυνάμεις που κατατάσσω στον εν λόγω πολιτικό χώρο. Δηλαδή από το 2010 έως σήμερα. Εννοείται ότι εξαιρώ φασίστες και γελωτοποιούς.
2: “Πολιτικές των μνημονίων”: Εννοώ τις νεοφιλελεύθερες, αντιδημοκρατικές πολιτικές που εφαρμόζονται στη χώρα μας με συγκεκριμένο τρόπο, συγκεκριμένη σειρά και συγκεκριμένους στόχους από το 2010 έως σήμερα. Ασφαλώς, προϋπήρχαν και εφαρμόζονταν στην χώρα μας και στον υπόλοιπο κόσμο – κάπως έτσι ή αλλιώς – στο πλαίσιο εξέλιξης του καπιταλισμού.
ΚΩΣΤΑΣ Ν. ΔΡΑΓΑΤΗΣ 