ΚΩΣΤΑΣ Ν. ΔΡΑΓΑΤΗΣ

Η ημέρα που ξημερώνει είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την τελική συνεδρίαση του δικαστηρίου που τα τελευταία χρόνια δικάζει την «Χρυσή Αυγή». Με την απότοκο αυτής της συνεδρίασης, πιο συγκεκριμένα το είδος της απόφασης που θα ανακοινωθεί, θα καταγραφεί στην ιστορία ως μία θετική ή άλλη μία αρνητική ημέρα για την Ελλάδα, αλλά όχι μόνο γι’ αυτήν.

■ Δεν πρόκειται να εξαφανισθούν οι φασίστες και ο φασισμός, αν το δικαστήριο στείλει τους υπεύθυνους για την συγκρότηση και την λειτουργία της Χρυσής Αυγής, εκεί που αξίζουν, στην φυλακή. Και τούτο, γιατί ο φασισμός είναι μέρος της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος και εγγενές του στοιχείο. Όσο υπάρχει το πολιτικό-οικονομικό σύστημα, θα υπάρχει και θα επαναλαμβάνεται η φάση της κρίσης του, συνεπώς θα εμφανίζεται και το εν λόγω ειδεχθές πολιτικό-κοινωνικό φαινόμενο.

Είναι όμως εξαιρετικά κρίσιμη υπόθεση για το μέλλον της κοινωνίας μας, να ανακοινωθεί καταδικαστική απόφαση με ενάργεια, με ποινές που να αντιστοιχούν στην εγκληματική δράση  που έχει συντελεστεί, δηλαδή στον μέγιστο επίπεδο τους.

■ Δεν πρόκειται να εκλείψουν, ούτε να μειωθούν στο ελάχιστο τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που οι πολίτες της χώρα μας (και όχι μόνο) βιώνουν, κυρίως τα τελευταία 10 χρόνια, αν καταδικαστούν, όπως τους αξίζει, τουλάχιστον οι πρωταίτιοι αυτής της εγκληματικής οργάνωσης. Αντιθέτως, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επιδεινωθούν. Μία ενδεχόμενη καλή απόφαση από το σύστημα εξουσίας θα αξιοποιηθεί μάλιστα. Όπως μία νίκη των εθνικών αθλητικών ομάδων, δηλαδή ως αντίδωρο στα δυσμενή, προδιαγεγραμμένα νέα μέτρα. Και τούτο θα συμβεί, διότι συγκεκριμένοι παράγοντες, συγκεκριμένοι φορείς, το κυρίαρχο σύστημα που συναποτελούν, είναι οι ίδιοι που αποτελούν την αιτία εμφάνισης της «Χρυσής Αυγής». Πώς λοιπόν μία απόφαση θα αλλάξει την κοινωνία, αν οι διαχειριστές της κοινωνίας παραμείνουν οι ίδιοι;

Κατέχουν – με ευθύνη μας – την εξουσία σε όλα τα επίπεδα της οικονομικής και πολιτικής ζωής της χώρας μας. Και μάλιστα, με διπλό τρόπο: ανοσιουργούν με εκπροσώπους και στα έδρανα της διοίκησης, και στα έδρανα της κύριας αντιπολίτευσης. Δεν αναφέρομαι μόνο στην Βουλή. Το ίδιο συμβαίνει στην οικονομία, στην παιδεία, στον συνδικαλισμό, στην εκκλησία, στον πολιτισμό. Το φαινόμενο συμβαίνει μάλιστα, χωρίς αυτή η συσσωμάτωση εξουσίας να αποτελεί, και σίγουρα χωρίς με τις πράξεις της να εκφράζει την πλειοψηφία των πολιτών της κοινωνίας. Πρόκειται για παράδοξο που δεν κρίνουμε σκόπιμο να αναλύσουμε σ’ αυτό το άρθρο.

Αλλά και εντός του κάθε ανθρώπου μεταμοντέρνας νοοτροπίας, και το κριτήριο της απόφασης, και το κριτήριο του ελέγχου μίας απόφασης, αφορά πάντα στον ατομικισμό. Καλλιεργούνται και προτείνονται εκατοντάδες τρόποι σκέψης και έκφρασης, δίδεται το δικαίωμα επιλογής, αλλά υπό την απαρέγκλιτη προϋπόθεση να υπάρχει αποκλειστικά μία προοπτική: το υφιστάμενο σύστημα.

Είναι όμως εξαιρετικά κρίσιμη υπόθεση να εκδοθεί καταδικαστική απόφαση και μάλιστα με εξάντληση των συνεπειών που προβλέπει η αστική νομοθεσία. Και τούτο, διότι τα τελευταία πεντέμισι χρόνια: μία μάνα, μία οικογένεια από την εργατική τάξη του Κερατσινίου, μερικές δεκάδες ατρόμητες/-οι μάρτυρες (σ.σ.: των οποίων την ηρωική στάση πρέπει να καταγράψουμε για την ιστορία), νέες και νέοι στην συντριπτική πλειοψηφία σπουδαίες/-οι νομικοί της πολιτικής αγωγής, ελάχιστοι εξοβελιστέοι από τα συστημικά ΜΜΕ δημοσιογράφοι/φωτογράφοι/σκιτσογράφοι και μερικές δεκάδες αλληλέγγυοι/-ες, …κατόρθωσαν τα ακατόρθωτα:

1. Έφεραν σε πέρας τον τεράστιο άθλο να «ξεφουσκώσουν» τους «φουσκωτούς» ψευτοπαραληκαράδες και τις συνοδοιπόρους τους (σ.σ.: θέση αναξιοπρεπείς και φύση αντιφάσκουσες αυτές). «Έπνιξαν» το ναζιστικό ψευτοτσαμπουκά τους μέσα στις ίδιες τους τις φτηνές και δειλές λέξεις, αυτές που κατά τις απολογίες τους κατέθεταν για να την γλυτώσουν όπως – όπως. Το πέτυχαν χωρίς αρωγή από την πολιτεία και τους φορείς της, χωρίς μέσα και χρήματα. Μόνο με λόγο και επιστημονική τεκμηρίωση.
   
   
2. Παράλληλα, όμως νίκησαν και γελοιοποίησαν το πολιτικο-οικονομικό σύστημα και τους political correct εκπροσώπους κάθε εξουσίας σ’ αυτήν την χώρα. Αυτό το σύστημα (σ.σ.: που γέννησε την «Χρυσή Αυγή» με την ατιμία του, την ξενοδουλεία του, την φιλαργυρία του, την θανάσιμη αφέλεια του), τις τελευταίες ημέρες σύρεται αυτοεξευτιλιζόμενο και για ακόμη μία φορά ξέτσιπο να διατρανώνει τον όψιμο αντιφασισμό του με υπερφίαλους πλεονασμούς. Χάρη στην επτάχρονη επιμονή και την υπομονή μερικών δεκάδων ανθρώπων που προαναφέρθηκαν, χάρη στον σταυρό που σήκωσε η Μ. Φύσσα με αληθινή σοφία, ο αντιφασισμός έγινε μόδα!!!
   Νίκησαν κατά κράτος το σύστημα, μέσα στο σύστημα του αστικού Κράτους. Τουλάχιστον στο πολιτικό πεδίο.
   
   Η τεράστια νίκη όμως που κατάφεραν δημιουργεί και μας παραδίδει ένα μήνυμα με αποδείξεις: ότι υπάρχει ανατροπή με νίκη. Νίκη δεν θα είναι η δικαστική απόφαση. Αυτή θα είναι η επισφράγιση.
   Νίκη είναι το «κύμα» του αντιφασισμού. Εκείνοι/-ες που προσκυνούσαν ή έστω, οι πολλές/-οι που άνοιγαν τον δρόμο στην «Χρυσή Αυγή» τα προηγούμενα χρόνια, μέχρι σήμερα 6/10 κάνουν μετάνοιες και υποκλίσεις στην ποδιά της Μάγδας Φύσσα, στα πρόσωπα των θυμάτων που επιβίωσαν, ομνύουν στον αντιφασισμό.
   
   

Για όλες και όλους εμάς τους υπόλοιπους/-ες, η ανακοίνωση της δέουσας, βαθιά καταδικαστικής απόφασης, δεν θα σημάνει το τέλος του φασισμού, ούτε του καπιταλισμού, ούτε της «μνημονιακής» επιτήρησης των ζωών μας. Πόσο μάλλον, αν «πέσουν στα μαλακά» οι κατηγορούμενοι.
Θα είναι όμως μία κρίσιμη ημέρα προστιθέμενης αξίας εναντίον όλων αυτών, αφού το κεφάλαιο ήτοι η πολιτική νίκη ήδη έχει επιτευχθεί από τους συμπολίτες μας που αγωνίσθηκαν στο δικαστήριο.

Τώρα, μία νέα ευκαιρία μας ανοίγεται. Έχουμε χρέος να ακολουθήσουμε καθημερινά στις ζωές μας, στις οικογένειές μας, στις δουλείες μας, στις κοινωνικές σχέσεις μας, έναν άλλο τρόπο πολιτικής και κοινωνικής συμπεριφοράς, άλλες επιλογές. Να απομονώσουμε κάθε τι φθηνό, επιφανειακό, γυαλιστερό και ατομικιστικό από την καθημερινότητα μας.
Να αλλάξουμε τους εκπροσώπους αυτών των καταστάσεων από κάθε είδους καρέκλα εξουσίας που κατέχουν, είτε θυρωρού, είτε Πρωθυπουργού.
Να επιστρέψουμε και να διεκδικήσουμε την ποιότητα, το βάθος, την ουσία, την συνέπεια, την ανιδιοτελή συμμετοχή στην κοινωνία, τις ανοικτές και ειλικρινείς σχέσεις με όλους τους ανθρώπους της. Αδιαπραγμάτευτα και ανυποχώρητα, μέχρι να καταφέρουμε την ευζωία για όλες και όλους.

Και τούτο μπορεί να συμβεί μόνο σε συνθήκες ουσιαστικής δημοκρατίας, χωρίς προνόμια και αδικίες, συνεπώς με αλλαγή οικονομικού συστήματος, αλλαγή ιδιοκτησίας του πλούτου. Αυτόν που σήμερα κατέχουν ελάχιστοι, που χρηματοδοτούν για αυτοπροστασία τις εγκληματικές οργανώσεις κάθε είδους, εις βάρος των πολλών.