ΚΩΣΤΑΣ Ν. ΔΡΑΓΑΤΗΣ

Επιχειρείται προπαγάνδα από το σημερινό πολιτικό σύστημα (και όχι μόνο από την Κυβέρνηση) σε δύο επίπεδα:

α) οι διαμαρτυρόμενοι με δόκιμους ή αδόκιμους τρόπους εναντίον πολιτικών προσώπων να βαπτιστούν «τρομοκράτες» ή στην καλύτερη περίπτωση «αντιδημοκράτες». Η πρώτη ερώτηση που θα μπορούσε να υποβάλει ένας παρατηρητής είναι η εξής: ποιος «εκπαίδευσε» αυτούς που σήμερα διαμαρτύρονται αδόκιμα ή ακραία;
Ποιος επιδεικνύοντας καθεστωτισμό και αλαζονεία, όταν οι ημέρες ήταν «καλές» και τα «ταμεία» ήταν γεμάτα (με δανικά) πλήρωνε για να δημιουργούνται στρατοί κομματικών στελεχών οι οποίοι κατ’ εντολή πολιτικών προπηλάκιζαν κάθε είδους μειοψηφία ή διαφορετική άποψη σε κάθε δημόσια συζήτηση;
Ποιος πολιτικός διαμαρτυρήθηκε ποτέ τα τελευταία χρόνια επειδή ο δημόσιος διάλογος οργανωνόταν εξόχως προνομιακά υπέρ των αποδεκτών από το οικονομικο –πολιτικό σύστημα πολιτικών απόψεων; Σε ποιο τηλεοπτικό σταθμό ΔΕΝ ΠΗΓΕ καλεσμένος κάποιος υπουργός του ΠΑΣΟΚ ή της Νέας Δημοκρατίας επειδή δεν εκπροσωπείτο η αντίθετη από την δική του άποψη;
Τώρα λοιπόν, είναι λίγο αργά να «κλαίνε» οι υφιστάμενοι την κατακραυγή, για κάτι που οι ίδιοι δημιούργησαν….

Και εντέλει, γιατί τα προηγούμενα χρόνια δεν υπήρχαν ακραία φαινόμενα κατακραυγής; Θα συνεχίσουμε να κατηγορούμε το αιτιατό ή θα πρέπει να απαλείψουμε το αίτιο;
β) γίνεται προσπάθεια να κατηγορηθεί ένα κίνημα «δεν πληρώνω» και μάλιστα με το υποτιμητικό επίθετο «τζαμπατζήδες». Στην τελευταία του μάλιστα ομιλία ο Πρωθυπουργός για το θέμα, διατύπωσε το «λογικό άλμα» να συγκρίνει την κοινωνική αντίδραση «δεν πληρώνω» με την υποχρέωση της χώρας έναντι των δανειστών της στο εξωτερικό.
Οι πολίτες δεν ευθύνονται αποδεδειγμένα για την υπερχρέωση της χώρας στο εξωτερικό. Δεν έλαβαν ποτέ, είτε σε υποδομές, είτε σε αυξήσεις τα χρήματα του εξωτερικού χρέους. Είναι γνωστό ότι το χρέος δημιουργήθηκε από σπατάλες (που είναι η πλέον αθώα εκδοχή), από υπερτιμολόγηση έργων προκειμένου να κερδοσκοπούν εργολάβοι, από την διακίνηση μαύρου χρήματος και από τη διαφθορά. Συνεπώς, η επιβολή μειώσεων μισθών, κατάργησης δημόσιων υπηρεσιών πρόνοιας, παιδείας, υγείας κλπ και αύξησης τιμών στην παροχή δημόσιων υπηρεσιών, δεν είναι δίκαιη. Δημιουργήθηκε από άλλους και τώρα καλούνται να την πληρώσουν άλλοι.
«Τροχονόμοι» (αν όχι αποδέκτες των «ωφελειών» κάποιοι από αυτούς) των χειρισμών που μας οδήγησαν έως εδώ, είναι οι κυβερνήσεις των τελευταίων 35 ετών και οι λίγοι συνομιλητές τους από το οικονομικό σύστημα. Το σύστημα αυτό κυριαρχεί ακόμα και σήμερα και μάλιστα εμφανίζεται ως ο φορέας που θα «διασώσει» την χώρα από την καταστροφή, σχήμα σαφώς οξύμωρο.
Ο οποιοσδήποτε λοιπόν, υποβάλλεται στην αγγαρεία να πληρώσει «σπασμένα» άλλων, δικαιούται και ηθικά και νομικά να μην θέλει να υποβληθεί σε αυτή την καταχρηστική εις βάρος του υποχρέωση.
Πόσο μάλλον, που δεν ψηφίσθηκε κάποιο κόμμα για την εφαρμοζόμενη σήμερα πολιτική στο σκέλος αυτών των πολιτικών που θίγουμε.

Η χειρότερη όμως από όλες τις προσπάθειες που καταβάλλεται είναι η απομυθοποίηση των εκλογών. Δηλαδή προβάλλεται το επιχείρημα: «και αν γίνουν εκλογές, τι θα αλλάξει;». Είναι ντροπή να λέγεται κάτι τέτοιο από οποιονδήποτε εκφράζει δημόσιο λόγο. Αν μία κυβέρνηση έχει χάσει την εμπιστοσύνη των πολιτών που την ψήφισαν, αν εφαρμόζει πολιτικές διαφορετικές από αυτές που είχε υποσχεθεί για να εκλεγεί, τότε ο μόνος δρόμος που υπάρχει είναι οι εκλογές. Το αν δεν υπάρχουν στο πολιτικό στερέωμα άλλες πολιτικές δυνάμεις για να εμπιστευτεί με αυτοδύναμη πλειοψηφία το εκλογικό σώμα, τούτο στις δημοκρατίες δεν είναι αποτυχία, αλλά δικαιοσύνη.
Ας κυβερνήσουν εκείνοι που μπορούν να συνεννοηθούν κατά την αναλογία εμπιστοσύνης που τους δίνει η Ελληνική κοινωνία. Αν αποτύχουν για λόγους πολιτικού συμφέροντος, τότε θα αναγκαστούν να υποστούν την λαϊκή κατακραυγή εντονότερα απ’ ότι σήμερα (βλέπε Πάγκαλος, Παπανδρέου κλπ). Επιπλέον, αυτός ο δρόμος είναι ο συντομότερος για να αναδειχθούν οι δυνατότητες των αριστερών κομμάτων. Να υποστούν και αυτά το πολιτικό περιθώριο, αν δεν θελήσουν να κυβερνήσουν ή να υποστούν τις συνέπειες από τυχόν αποτυχίες όμοιες με τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν έως σήμερα την χώρα.
Τίποτε δεν θα γίνει χειρότερο μέσω εκλογών – έστω και παραπάνω από μία φορά – από αυτό που θα ζούμε ως «μοιραίοι» με μία κυβέρνηση αδύναμη, χωρίς την εμπιστοσύνη του λαού στην πράξη.
Όχι τυχαία, εμφανίζεται από το «σύστημα» και ένα ακόμα επιχείρημα: ότι οι εκλογές είναι δαπανηρές και δεν αντέχει να τις πληρώσει η δημοκρατία μας. Αυτό και αν είναι ντροπή να λέγεται, αλλά είναι και ψεύδος. Οι εκλογές είναι δαπανηρές (παραπάνω από το κανονικό σήμερα) γιατί έτσι το θέλησαν τα κόμματα. Τις έκαναν και αυτές εμπόρευμα από κύριο εργαλείο της δημοκρατίας, προκειμένου, όποτε γίνονται, να οικονομούν και πάλι οι ημέτεροι, αλλά και να κερδοσκοπούν επιπλέον πολιτικό όφελος τα κόμματα που έχουν να πληρώνουν.
Ο πραγματικός φόβος είναι άλλος και είναι διακομματικός: η παρούσα οικονομική κρίση, να γίνει κρίση του παρόντος πολιτικού κατεστημένου που θα το αναγκάσει να μετεξελιχθεί, να ανανεωθεί, να βελτιωθεί. Αυτό δεν θέλουν οικονομικοί και πολιτικοί κύκλοι.