ΚΩΣΤΑΣ Ν. ΔΡΑΓΑΤΗΣ

Ιστορική στιγμή και ευκαιρία για την μικρομεσαία ελληνική οικογένεια

Ο Αντώνης Σαμαράς μαζί με τον Ευάγγελο Βενιζέλο στις 5 Δεκεμβρίου 2014 αποφάσισαν να παραδεχτούν ότι δεν έχουν κανένα απολύτως περιθώριο πολιτικής επιβίωσης στη διακυβέρνηση της χώρας πέρα από τους πρώτους μήνες του 2015. Αποφάσισαν να ρίξουν την εντελώς αβέβαιη για τους ίδιους «ζαριά» στη διαδικασία εκλογής προέδρου της δημοκρατίας, διότι η περίοδος αυτή είναι η μόνη κατά την οποία μπορούν να στήσουν «παγίδες» για το ατομικό τους συμφέρον πολιτικής επιβίωσης. Στην καλύτερη περίπτωση να διατηρήσουν την εξουσία για μερικούς μήνες ακόμη και στην χειρότερη, να έχουν τη δυνατότητα να διαδραματίζουν διαμεσολαβητικό ρόλο μετά την αποχώρησή τους από την εξουσία, ώστε να εξασφαλίσουν συνέχεια στην σχέση τους με τους παράγοντες και τα συμφέροντα εκτός Ελλάδας. Ώστε να μπορούν να προστατεύουν την ύπαρξή τους εντός Ελλάδας, από πιθανές νομικές ευθύνες.

Τα εξωγενή συμφέροντα που από το 2012 και μετά στήριξαν τους Αντ. Σαμαρά και Ευ. Βενιζέλο δεν τους χρειάζονται πια, εφόσον … δεν θα έχουν την πολιτική δυνατότητα να εξασφαλίσουν τις οικονομικές τους προσδοκίες στο σκέλος των εσόδων που πρέπει να υπάρχουν ώστε να πληρώνονται τα «τεχνητά» δανεικά που έχουν δώσει, καθώς και να μπορούν να προχωρούν γρήγορα και απρόσκοπτα οι λεγόμενες κατ’ ευφημισμό «μεταρρυθμίσεις», δηλαδή οι διάθεση των δημόσιων περιουσιακών στοιχείων και υπηρεσιών στα συμφέροντα αυτά, είτε απευθείας, είτε μέσω των εγχώριων επιχειρηματιών που τους εκπροσωπούν. Εδώ και καιρό τους έχουν δώσει την τελευταία ευκαιρία να επανακτήσουν την δυνατότητα να τους κάνουν τη «δουλειά». Οι όροι είναι: α) Να μπορούν να λύσουν το πρόβλημα των εσόδων από την υπερφορολόγηση πολιτών, αφού υπάρχει διογκούμενο έλλειμμα μη καταβολών 72 δις ευρώ, β) Να μπορούν να περάσουν στη βουλή νέα, μακροχρόνια δυσβάστακτα εισπρακτικά μέτρα με τρίτο μνημόνιο, καθώς και την απελευθέρωση αφαίρεσης της περιουσίας των μικρομεσαίων οικογενειών που τελεί σε ληξιπρόθεσμο δανεισμό.
Η κυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου θα μπορούσε να επιλύσει το δεύτερο πρόβλημα, αφού κρίσιμος αριθμός πολιτών τελούν σε αφασία πολιτικού μετατραυματικού σοκ, αλλά δεν μπορούν να ξεπεράσουν το πρώτο πρόβλημα σε συνδυασμό με το δεύτερο.

ΟΙ «ΠΑΓΙΔΕΣ» ΜΕ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΩΝ «ΑΠΛΥΤΩΝ» ΤΟΥΣ, ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ
Σκέφτηκαν να μην αναλάβουν την υπογραφή τρίτου μνημονίου, όπως τους ζητούν οι δανειστές για να εξασφαλίσουν τα συμφέροντα τους, και να αφήσουν αυτό το πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ, στην περίπτωση που κερδίσει τις εκλογές που αναγκαστικά θα προκηρυχθούν, αν δεν εκλεγεί πρόεδρος της δημοκρατίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε θα κάνει «κωλοτούμπα» και θα υπογράψει και αυτός μνημόνιο, είτε θα οδηγήσει την κοινωνία σε μεγαλύτερη φτώχεια, αφού οι δανειστές θα κλείσουν τα προγράμματα δανεισμού. Και τα δύο θα οδηγούσαν σε νέα συγκυβέρνηση που θα τους περιείχε. Θα εξασφάλιζαν ότι δεν θα λογοδοτήσουν για καμία παράνομη απόφασή τους τα τελευταία 5 έτη, αφού δεν μπορεί να διώκεται ένας πολιτικός χώρος που συμμετέχει σε κοινή κυβέρνηση με τον «κατήγορο» του.

Στην περίπτωση που, χρησιμοποιώντας όλα τα πρόσφορα μέσα («εργαλεία» χρεοκρατών, χρήματα εγχώριων επιχειρηματιών, ΣΔΟΕ, χρέη βουλευτών και συγγενών αυτών κλπ, πίεση από ΜΜΕ κλπ) επιτευχθεί να εκλέξουν πρόεδρο της δημοκρατίας, έναν πρώην μνημονιακό υπουργό, «εγκεκριμένο» από τα γερμανόφιλα ευρωπαϊκά λόμπυ συμφερόντων, τότε, θα εκτιμηθεί σαν ψήφος εμπιστοσύνης για το υπόλοιπο του μνημονιακού συγκυβερνητικού βίου (σ.σ: ο οποίος και πάλι, δεν θα είναι μακρύς), αλλά ωστόσο, θα υπογραφούν το νέο μνημόνιο και οι νέες «μεταρρυθμίσεις», βλέπε περαιτέρω ξεπουλήματα εθνικής περιουσίας, κυριαρχίας, ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας.

ΚΑΤΑ ΤΟ ΤΡΕΧΟΝ ΔΙΑΣΤΗΜΑ …
Το μεγάλο στοίχημα είναι πως θα αντέξουν οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ, οι κεντροαριστεροί ανεξαρτητοποιημένοι βουλευτές, αλλά κυρίως, οι βουλευτές των ΑΝΕΛ, τις πρωτοφανείς, αντιδημοκρατικές και «παραδημοκρατικές» πιέσεις που ασκούνται και θα ασκηθούν μετά μανίας μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία εκλογής προέδρου.
Το ενδεχόμενο να εκλεγεί πρόεδρος της δημοκρατίας, για το σύστημα που εκφράζουν και εκπροσωπούν ακόμη οι Σαμαράς – Βενιζέλος, την έχουν δύο χώροι: οι ΑΝΕΛ και η Χρυσή Αυγή. Ο δεύτερος χώρος μπορεί να γίνει αντικείμενο διεκδίκησης από τους μνημονιακούς μόνο για όποιους βουλευτές της Χρυσής Αυγής έχουν τη δυνατότητα – σε καθεστώς φυλακής ή απειλής φυλακής – να δηλώσουν «μεταμέλεια». Είναι δύσκολο εγχείρημα να το κατορθώσει ο Σαμαράς, διότι ενεργοποίησε πρόωρα το εξυπαρχής – όταν έμμεσα συδημιουργούσε το χώρο –  υπαρκτό σχέδιο καταστροφής του, εξαιτίας της απρόβλεπτης για το παρακράτος δολοφονίας του Π. Φύσσα. Υπό αυτή την έννοια, ο Σαμαράς δημιούργησε συνθήκες αδυσώπητης έχθρας, δεδομένου του ότι δεν υπάρχουν χειρότεροι εχθροί από τους πρώην «συνέταιρους».

Άρα, ο χώρος που αποτελεί τον καταλύτη για την «προεδρική αριθμητική» της συγκυβέρνησης, είναι οι ΑΝΕΛ. Ο πρόεδρος του κόμματος αυτού θα κληθεί να περπατήσει στο «σχοινί» για έναν περίπου μήνα. Στη συνέχεια, και αν τα καταφέρει, θα κληθεί να περπατήσει στον «γκρεμό» της πολιτικής επιβίωσης κατά τη διάρκεια των εκλογών.
Οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ και ένας αριθμός κεντροαριστερών ανεξαρτητοποιημένων, μπορούν ευκολότερα να παραμείνουν σταθεροί στην αρνητική στάση τους στην εκλογή προέδρου. Άλλοι διότι μπορούν να διαπραγματευτούν το μέλλον τους με τον ΣΥΡΙΖΑ ενόψει βουλευτικών εκλογών, άλλοι διότι δεν μπορούν να «καούν» στην προεδρική εκλογή από το σύστημα που έχει σχέσεις μαζί τους (σ.σ: κρατούνται ως εφεδρείες αποστασίας για αργότερα), άλλοι γιατί δεν θα έχουν άλλη ευκαιρία για να διασώσουν την υστεροφημία τους λόγω φυσικής ηλικίας. Επιπλέον, όλοι αυτοί, είναι και πιο «χορτάτοι» σε επίπεδο ατομικής οικονομικής κατάστασης από τους προαναφερθέντες των άλλων χώρων και συνεπώς, μπορούν να αντέξουν στις «πιέσεις» αν έχουν μία υπόσχεση προοπτικής, την οποία και θα λάβουν.

ΤΟ «ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ»
Τα ξένα συμφέροντα που στηρίζουν την κερδοφορία τους τα τελευταία χρόνια στην εσωτερική υποτίμηση της νότιας ζώνης του ευρωπαϊκού χώρου επιθυμούν την εκλογή ενός ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος θα μπορεί να εκτονώσει τον θυμό της κοινωνίας, αλλά να υπογράψει όλες τις δεσμεύσεις που επιθυμούν. Δεν επιθυμούν σε καμία περίπτωση μία νέα κυβέρνηση εκτός ΝΔ και ΠΑΣΟΚ η οποία θα διαθέτει ευρύτατη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ακόμη και αν θα είναι καλοπροαίρετη στη συζήτηση.
Δεν υπάρχουν αρχεία «περίεργων» δοσοληψιών στα συρτάρια των πρεσβειών ακόμη για άλλους χώρους, πλην της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ καθώς και των «θυγατρικών» (ποτάμια, χρυσίζουσες λίμνες, γιωργοπαπανδεϊκοί κλπ). Θα πάρει λίγο καιρό για να αποκτηθούν και αυτός ο χρόνος εσωκλείει ρίσκο, εξαιτίας των ταχύτατων αλλαγών στον χάρτη των ευρύτερων ενεργειακών, γεωστρατηγικών και οικονομικών εξελίξεων και ανταγωνισμών.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, η Γερμανική ηγεσία τα προηγούμενα χρόνια προετοίμασε με προτεσταντική τσιγγουνιά την σημερινή ηγεμονία της. «Επένδυσε» με αυστηρότητα μόνο στο δικομματικό σύστημα και στην επιχειρηματική κατασκοπία και διαπλοκή.

ΤΟ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΤΟΞΟ
Από την άλλη πλευρά, ο ΣΥΡΙΖΑ και φίλιες δυνάμεις (αν υποθέσουμε ότι μπορεί να συμφωνήσει στο εσωτερικό του σε ένα επίπεδο 90%) ελπίζει σε μία ευρύτατη πλειοψηφία εκλογής, στην ουδετερότητα, αν όχι στην μυστική υποστήριξη των ΗΠΑ, της Ρωσίας, Γαλλίας και Ιταλίας, όχι για να κάνει την επανάσταση και να εγκαθιδρύσει τον κομμουνισμό, αλλά για να:
– αποκαταστήσει μία νέα τάξη πολιτικού προσωπικού, του δικού τους,
– την αλλαγή της κεντρικής νοοτροπίας της χώρας, από προτεκτοράτο, σε αξιοπρεπές δυτικοευρωπαϊκό δημοκρατικό κράτος αστικού τύπου,
– και την δημιουργία ενός οδικού χάρτη που θα διευθετεί το εμφανιζόμενο χρέος, από βάρος υποτέλειας, σε κόστος οικονομίας κράτους που λειτουργεί προσφέροντας τα ελάχιστα στους πολίτες.
Για να γίνουν αυτά ελπίζει μετεκλογικά στο να συμπέσει η δυναμική μίας «συχνότητας» που θα διαμορφώσει μία ευρεία εκλογική και συμμαχική επιτυχία στην Ελλάδα, με την δυναμική που εκτιμάται ότι «συνδιαμορφώνεται» ήδη σε μία «ιδιοσυχνότητα» στο σύνολο της Ευρώπης, από τις αντιδράσεις στο μοντέλο που έχει επιβάλει ως «διαχειριστής» η γερμανική κυβέρνηση και τα συμφέροντα που τη στηρίζουν σε κάθε χώρα της Ευρώπης μαζί με το διεθνές χρηματιστηριακό κεφάλαιο που έχει επενδύσει στην οικονομική στρατηγική του «επιχειρηματικού ράιχ» που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια.
Με λίγα λόγια, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ελπίζει και εργάζεται για ένα πολλή πιθανό, ελεγχόμενο «μπαμ» στις ευρωπαϊκές συνθήκες συσχετισμού δυνάμεων.

ΤΙ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ
1) Δεν θα είμαστε όλοι οι Έλληνες πολίτες στην ίδια πλευρά.
Όσοι πολίτες ανήκουν στην κατεστραμμένη ή καταστρεφόμενη ή προς καταστροφή μικρομεσαία ελληνική οικογένεια, μάλλον θα πρέπει να έχουν πεισθεί πια ότι οι Σαμαράς, Βενιζέλος, Γ. Παπανδρέου και θυγατρικές (ποτάμια, λίμνες, φασίστες κλπ) έχουν επιλέξει να προστατεύουν τα συμφέροντα, την περιουσία και τις καταθέσεις μόνο του 10% των Ελλήνων, ήτοι μεγαλοεπιχειρηματιών, μεγαλοεργολάβων, πολιτικών, υπαλλήλων τους κλπ, καθώς και τα συμφέροντα των ξένων χρεοκρατών του γερμανικού άξονα.

– Όσοι από αυτούς επιθυμούν να δουν τη σύνταξή τους και τους μισθούς να μειώνονται κι άλλο, να μένουν άνεργοι, και τα ακίνητα τους να ευτελίζονται, να ξενοικιάζονται και να υπερφορολογούνται μέχρι να κατασχεθούν, ας ξαναψηφίσουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και θυγατρικές.
– Όσοι επιθυμούν να έχουν μία ευκαιρία προοπτικής, ας συνταχθούν με εκείνους που δεν έχουν κυβερνήσει μέχρι σήμερα και ας τους δώσουν όσο μεγαλύτερη δύναμη γίνεται.
Όσο πιο μεγάλη εκλογική δύναμη δώσουν, τόσο μεγαλύτερη καταστροφή επιφέρουν στον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, το Γ. Παπανδρέου και τους υπόλοιπους που ευθύνονται για τον φόβο μας και την κατάντια μας.
Επίσης, η μεγάλη δύναμη θα «παγιδεύσει» θετικά τις νέες κυβερνητικές δυνάμεις να μπορέσουν να «ανοίξουν φεγγίτες» για να αναπνεύσει η τάξη μας.
Η μεγάλη αντιμνημονιακή πλειοψηφία στην Ελλάδα είναι βέβαιο ότι μπορεί να πυροδοτήσει εξελίξεις σε όλη της Ευρώπη, αφού η χώρα μας το βράδυ των εκλογών από παράδειγμα επιτυχούς λεηλασίας και υποταγής κράτους μέλους της Ευρώπης, θα γίνει το αντιπαράδειγμα απόδειξης αποτυχίας του προτεσταντικού οικονομικού συγκροτήματος συμφερόντων και εξουσίας. Ούτε οι επενδυτές (τους οποίους τόσο αγαπούν) δεν θα θέλουν να ποντάρουν πια σε αυτό το σύστημα.

2) Μόνο μία μεγάλη εκλογική νίκη των δημοκρατικών αντιμνημονιακών δυνάμεων ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ.
Όσοι περισσότεροι απλοί πολίτες συμμετέχουμε στις τοπικές πολιτικές οργανώσεις των αντιμνημονιακών κομμάτων ενόψει εκλογών, τόση περισσότερη δύναμη αποκτά η τάξη μας για να τηρηθούν οι υποσχέσεις των ηγεσιών τους μετεκλογικά.

3) Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος. Είτε θα υπάρξει η δυνατότητα επιβίωσης, είτε η καταστροφή και η μόνιμη φτώχια.
Κάθε πολίτης που ανήκει στις τάξεις της μικρομεσαίας ελληνικής οικογένειας (πτωχός, πτωχοποιημένος ή πρόσκαιρα αυτάρκης) θα πρέπει να γνωρίζει ότι οι ως άνω επιλογές και οι αντίστοιχες προϋποθέσεις δεν σημαίνουν σε καμία περίπτωση επιστροφή στην στρεβλή κατάσταση προ του 2008. Σημαίνουν έναν πολύ δύσκολο δρόμο ανασύνταξης ενός διαλυμένου κράτους, με παιδεία, πολιτισμό, πρωτογενή παραγωγή και επαρκή ανεξαρτησία, ώστε να εξασφαλιστεί η επιβίωση της τάξης μας, η διατήρηση των σπιτιών μας και η προοπτική προόδου και ευζωίας με οικονομική άνθηση για όλους, στο ορατό μέλλον.
Όχι στον παράδεισο.

Στην ουσία, στις εκλογές που έρχονται το διακύβευμα είναι πολιτικό και ιστορικό για την τάξη μας: είτε θα επιλέξουμε την αργόσυρτη μαρτυρική συντριβή που διαμόρφωσαν και υπέγραψαν με τα μνημόνια η ΝΔ του Σαμαρά και το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ και του Βενιζέλου, είτε θα ανανεώσουμε τη δυνατότητα επιβίωσης μας, βγάζοντας για πάντα από την πολιτική αυτούς που μας κατέστρεψαν, συμμετέχοντας οι ίδιοι για να ελέγχουμε τις πράξεις εκείνων που θα αναλάβουν.
Βεβαίως, παίζουν καθοριστικό ρόλο τα πρόσωπα και πρέπει να φύγουν από τη μέση οι έχοντες ευθύνες. Βεβαίως, διαδραματίζουν ισότιμο ρόλο και οι ακολουθούμενες πολιτικές. Σέβομαι όλες τις ιδέες που τις καθορίζουν, εφόσον είναι δημοκρατικού χαρακτήρα. Αποδέχομαι την ελεύθερη επιλογή των καλύτερων στοιχείων από αυτές, με κριτήριο το μέτρο. Και «μέτρο» δεν μπορεί να είναι άλλο από τον άνθρωπο και την ευκαιρία να ζήσουν όλοι μία καλή και όμορφη ζωή.