ΚΩΣΤΑΣ Ν. ΔΡΑΓΑΤΗΣ

Η παρούσα κυβέρνηση Σαμαρά έγραψε σήμερα 9/10/12 άλλη μία λαμπρή σελίδα χυδαιότητας στην ιστορία της χώρας. Η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας γονυπετής υποδέχθηκε σαν ραγιάδικη κουστωδία τοπικών προεστών προ του 1821 μία μετρίου πολιτικού αναστήματος προσωπικότητα της Γερμανίας, προκειμένου δια της υπονοούμενης εμβέλειας που αυτή διαθέτει διεθνώς, να περισωθεί ό, τι γίνεται να περισωθεί από την δυνατότητα της «παρέας» Σαμαρά να παρακρατά τις κυβερνητικές θέσεις.
Η αλήθεια είναι βέβαια, ότι από αυτή την επίσκεψη το μόνο κέρδος που προκύπτει είναι αυτό που αποκομίζει η ίδια η επισκέπτης επισκεπτόμενη την πρώτη αναγνωρισμένη (από τους γονυκλινείς) περιοχή την οποία κατόρθωσε να καθυποτάξει και να την καταστήσει αποικία για λογαριασμό της χώρας της….

Η αντιπολίτευση
Οι θεσμοί

Η ελληνική αντιπολίτευση αδυνατεί (ή αρνείται) ακόμα να παρουσιάσει ένα σαφές και ολοκληρωμένο πλαίσιο «τελικής» αντίδρασης στις καταιγιστικές, αντιδημοκρατικές και βίαιες πρακτικές που εφαρμόζουν σαν πολιτικές οι κυβερνήσεις με σκοπό τη φτωχοποίηση των πολιτών, την οριζόντια καταστροφή της οικονομίας του τόπου (καλής και κακής), καθώς και την απόλυτη προσπάθεια αρπαγής των πλουτοπαραγωγικών πηγών και δομών της.

Όμως και άλλοι τομείς που διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο στην ποιότητα ζωής μίας κοινωνίας, εμφανίζονται αδύναμοι. Δημοσιογράφοι που πρωταγωνιστούν σε εκπομπές και δελτία ειδήσεων απέχουν πια πολύ από το να κάνουν περιγραφή γεγονότων με επαγγελματικό τρόπο που να πληροί τα ελάχιστα κριτήρια αλήθειας, ακόμα και αν είναι μεροληπτική. Δεν υπάρχουν πλέον όρια στην ξεδιαντροπιά με την οποία αφανίζουν ειδήσεις, διαστρέφουν ειδήσεις, παραποιούν ειδήσεις. Ακόμα και στο σκέλος της διατύπωσης γνώμης που δίνει ευκαιρίες για δικαιολογημένη μεροληψία, πολλοί σχολιαστές που κατέχουν καίριες θέσεις σε κανάλια, ραδιοσταθμούς και έντυπα δεν μπορούν να συγκρατήσουν τον εαυτό τους εντός λογικής, προκειμένου να υποστηρίξουν την πλευρά των ασκούμενων μνημονιακών πολιτικών. Το κάνουν χωρίς να έχει ειρμό ο λόγος τους, χωρίς να «πατά» σε κάποιες πραγματικότητες, έστω και προσχηματικές. Έχουν παρανοήσει.

Όμως και η δικαιοσύνη, έφτασε να αντιδρά μόνο όταν αποφασίστηκαν ακόμη μεγαλύτερες περικοπές στους μισθούς των δικαστών και όχι μπροστά στις τεράστιες «περικοπές» δικαίου που έχουν γίνει τα τελευταία μνημονιακά χρόνια. Ως τέτοιες οι αντιδράσεις των δικαστών δεν έχουν σαν περιεχόμενο την προστασία της διαδικασίας απονομής της δικαιοσύνης και την προστασία της έννοιας της δικαιοσύνης εντός της δημοκρατίας, αλλά το νόμιμο ή μη κάποιων περικοπών.
Το ίδιο ισχύει και για την αστυνομία ή οποία δεν μπορεί να συνεχίζει να προστατεύει ένα «σύστημα» εξουσίας το οποίο εδώ και καιρό δεν λειτουργεί εντός των βασικών προβλέψεων της δημοκρατίας και του Συντάγματος. Δεν μπορεί να προστατεύεται με σπουδή η αντιλαϊκή, αντιδημοκρατική και αντισυνταγματική πράξη, να πατάσσεται βίαια κάθε αντίδραση των πολιτών και να μην γίνεται το αντίθετο. Δηλαδή, οι ένστολοι να προστατεύουν τους πολίτες από την καταχρηστική άσκηση εξουσίας από κυβερνώντες.

Γιατί ήρθε η Μέρκελ;

Η ιστορία της επίσκεψης της κ. Μέρκελ αποτέλεσε ένα θέαμα για λαϊκή κατανάλωση. Τόσο για την Ελλάδα, όσο και για τη Γερμανία. Αυτό ίσως θα έπρεπε να μας παρηγορεί, ότι τουλάχιστον οι μέθοδοι επιβολής του νεοφιλευλευθερισμού από το τραπεζο – οικονομικό «συστήμα» για όλους τους λαούς είναι οι ίδιες. Δεν υπάρχουν διακρίσεις μεταξύ βόρειων και νότιων, εργαζόμενων και τεμπέλιδων, τίμιων και κλεπτών.
Οτιδήποτε ουσιώδες έγινε, αφορούσε ελάχιστους και γνωστούς επιχειρηματίες του ελληνικού «συστήματος» στους οποίους η «παρέα» Σαμαρά φρόντισε – επίσης εθελόδουλα – να προσφέρει την ευκαιρία απογευματινών δημοσίων σχέσεων, παρουσία της «υψηλής» καλεσμένης. Άραγε, να ήταν μία πρώτη, εναρκτήρια συνάντηση για το πώς θα διαμοιραστεί το πτώμα; Να θυμίσουμε ότι στο εξωτερικό για να παρακαθίσεις σε τέτοια γεύματα, πρέπει να πληρώσεις και κάποιο αντίτιμο, αν δεν ανήκεις στην τάξη των πολιτικών. Ούτε αυτό δεν έκανε η κυβέρνηση για να βγάλει – έστω – κανένα ψιλό.

Η ζωή μετά…

Το ερώτημα είναι πως θα μπορέσουν να ανταποκριθούν οι Έλληνες στη «ζωή για λίγους» που εκτείνεται μπροστά. Όταν τελειώσουν «καβάντζες» και τα δανεικά πως θα θρέψουμε τα παιδιά μας; Η επιλογή προκαλεί και πρέπει να αποφασίσουμε τώρα. Πρέπει να έρθει άμεσα η νύχτα της «κατσαρόλας», όπως έγινε και στην Αργεντινή, όταν βρέθηκε στην κατάσταση μας πριν λίγα χρόνια. Πρέπει το κοντέρ να «μηδενίσει», αλλιώς, θα ζούμε μία μακρά διαδικασία εξαθλίωσης στην οποία θα επικρατεί η κατάθλιψη και η αδυναμία αντίδρασης. Σε λίγο – εκτός από την έλλειψη εργασίας – θα μας φτύνουν, θα μας ρεζιλεύουν, θα βιαιοπραγούν εναντίον μας και δεν θα αντιδρούμε καν. Θα προσβάλλουν τα παιδιά μας ή τους γέρους γονείς μας και δεν θα έχουμε δυνάμεις να αντιδράσουμε. Θα είμαστε «ζωντανοί – νεκροί».

Αν ίσχυαν τα λεγόμενα ότι η εξαθλίωση, προκαλεί αυτόματα την αντίδραση, τότε τα αφρικανικά κράτη θα είχαν μιμηθεί την Γαλλική επανάσταση εκατοντάδες φορές. Το ίδιο θα είχε συμβεί και σε πολλά κράτη του λεγόμενου πρώην ανατολικού μπλοκ. Το «σύστημα» έχει τη δυνατότητα να επιχειρεί την υποδούλωση λαών και κρατών με τρόπους στους οποίους είναι πολύ δύσκολο να αντιπαρατεθεί ο μέσος πολίτης.

Κάποτε αυτούς τους «τρόπους» το «σύστημα» τους κρατούσε μόνο για τα κράτη που είχε φροντίσει να τα καταστήσει υποδεέστερα στο υποσυνείδητο των πολιτών του λεγόμενου δυτικού μπλοκ, του πολιτισμένου κόσμου. Τώρα, όμως, υπάρχουν εξαιρετικά μεγάλες χώρες που αναπτύσσονται οικονομικά, και οι παλαιές αυτοκρατορίες δεν μπορούν να σταματήσουν την εξελικτική τους πορεία. Στον κόσμο που διαμορφώθηκε μετά την πτώση του πάλαι ποτέ «Ανατολικού μπλοκ», κάποιοι από τους παλαιούς καταπιεσμένους, άρχισαν να γίνονται αφεντικά (Κίνα, Ινδία, πετρελαιοπαραγωγές αραβικές χώρες, Βραζιλία κλπ). Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι παλαιόθεν ηγέτιδες δυνάμεις του λεγόμενου ανεπτυγμένου κόσμου να αποφασίσουν να χρησιμοποιήσουν σαν «τρίτο κόσμο» νέες χώρες που μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν αδιανόητο να σκεφτεί κανείς ότι θα προσπαθήσει – εκτός από το να ελέγξει την πολιτική τους ηγεσία – να τις εξαθλιώσει οικονομικά, ηθικά και πολιτιστικά.

Τα τελευταία χρόνια «διανεμήθηκε» η λεγόμενη «χαμηλή διαφθορά» ως ρουσφέτι σε σημαντικό μέρος του πληθυσμού της χώρας, απευθείας από τα γραφεία του πολιτικού κατεστημένου της. Με αυτό τον τρόπο μεγάλο μέρος του πληθυσμού βυθίστηκε στην ανηθικότητα, βολεύτηκε σε μία επιφανειακή και απατηλή ευζωία. Μη φανταστεί τίποτε ιδιαίτερο ο αναγνώστης. Σε μία οργανωμένη, πολιτισμένη χώρα που εργάζεται, αυτά τα υλικά αγαθά χάριν των οποίων μπλέχτηκε στη διαφθορά ο πληθυσμός, θα ήταν δικαιώματα. Ωστόσο, εδώ αποτέλεσαν πολύτιμα «καθρεπτάκια» γιατί το «σύστημα» εκμεταλλεύτηκε την παλαιότερη στέρηση και καταπίεση του λαού που διαρκούσε πάνω από 150 χρόνια, εντός του νεοσυσταθέντος ελληνικού κράτους.
Γι’ αυτά τα «καθρεπτάκια» ο λαός, οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι καθηγητές παραιτήθηκαν σταδιακά από τους παραδοσιακούς ηθικούς κώδικές και αξίες. Την αξιοπρέπεια, την υπερηφάνεια, την προκοπή με τιμιότητα, την ανάγκη για αγώνα με επιμονή και υπομονή, ακόμα και την αξία της αποταμίευσης.

Τώρα, βρισκόμαστε ενώπιον μίας τελικής επίθεσης στην κοινωνία, χωρίς να έχουμε αρχές και αξίες για να αμυνθούμε, για να στηριχθούμε. Να ανασυνταχθούμε και να αντεπιτεθούμε. Κάθε χώρα, για οικονομικούς λόγους, χωρίζεται σε σύγχρονους ραγιάδες και οικονομικο – πολιτικούς αγάδες. Ενδιάμεσα αναπτύσσεται μία υπηρετούσα τους δεύτερους γραφειοκρατία και ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ.

Αυτή όμως δεν είναι ζωή. Είναι βίος – αβίωτος. Η ελληνική κοινωνία, χωρίς να αυτόμαστιγώνεται άλλο, θα πρέπει να επιστρέψει στο βιβλίο, στις ελληνικές, παραδοσιακές, λαϊκές αξίες και αρχές. Με επιμονή και υπομονή να ανακτήσει τα όπλα της και γρήγορα να αντιπαρατεθεί με θάρρος, δύναμη και πίστη ενάντια στους δυνάστες της. Του εσωτερικού και του εξωτερικού.
Στη γειτονιά, στο δήμο, στο χωριό, στην πλατεία Συντάγματος.
Στις αίθουσες των δημοτικών συμβουλίων, στα αμφιθέατρα πανεπιστημίων, στις καφετέριες, στα προαύλια σχολίων, στις εκκλησίες, στις πλατείες των γενικών συνελεύσεων, στα θέατρα τέχνης και στο σανίδι τους, στο πεζοδρόμιο.

Με τον λόγο τον πολιτικό που, όταν είναι αληθινός, είναι και ποιητικός. Δημιουργεί, ανοίγει δρόμους, γεννά. Με το λόγο αυτόν λοιπόν, πρώτα και μέχρις εξαντλήσεως. Αλλά, πρέπει να δεχθούμε ότι κάποια στιγμή μπορεί να χρειαστεί να χύσουμε και το αίμα μας.-