ΚΩΣΤΑΣ Ν. ΔΡΑΓΑΤΗΣ

Εµένα δεν µε έπεισε ποτέ ο Κωστάκης Καραµανλής. Δεν είχα κανένα λόγο να ταυτιστώ µαζί του, µε τον τρόπο ζωής του ή µε τις επιδιώξεις του. Δεν γεννήθηκα σε πλούσιο σπίτι, οι γονείς µου δεν είχαν πάρα πολλά χρήµατα, δεν πέρασα από τα ιδιωτικά σχολεία που πέρασε αυτός, ούτε από τα γνωστά ιδιωτικά πανεπιστήµια – «φυτώρια» των ΗΠΑ που πέρασε αυτός.

Ήταν βέβαιο ότι, στην περίπτωση που χωρίς πρώτα να δουλέψει σε µία κανονική δουλειά, θα αναλάµβανε πολιτική θέση σε κάποια κυβέρνηση ή πόσο µάλλον, τη θέση του Πρωθυπουργού, το µόνο συναίσθηµα στο οποίο θα µπορούσα να ποντάρω για να περιµένω εγώ ή η οικογένεια µου κάτι από την πολιτική που θα ακολουθούσε, θα ήταν στη λύπησή του για το κοινωνικό µου επίπεδο. Δηλαδή, από φιλευσπλαχνία µόνο για τους εργαζόµενους ανθρώπους της µικροµεσαίας ελληνικής οικογένειας, θα περίµενα να εφαρµόσει κάποια θετική πολιτική…

Δεν εµπιστεύτηκα ποτέ τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Για τους ίδιους λόγους που δεν εµπιστεύτηκα και τον πρώτο, πλην µίας σηµαντικής διαφοράς: ότι ο συγκεκριµένος δεν διέθετε τα στοιχεία της µαλθακής και ανέµελης ζωής του Καραµανλή, αλλά µόνο τα στοιχεία της ίδιας περίπου κοινωνικής κατηγορίας. Όµως, η αδιαµφισβήτητη εργατικότητα του, το αδιαµφισβήτητο ταλέντο του στο να εργαστεί για τις σπουδές του και αργότερα τις επιστηµονικές εργασίες του, αποδείχτηκε ότι στόχευαν στον ίδιο σκοπό µε αυτόν του πρώτου. Απλώς, άλλαζε ο τρόπος. Στη θωράκιση της κοινωνικής του θέσης, την αναρρίχηση του µε κάθε κόστος, µε κάθε τρόπο στα ύπατα αξιώµατα του πλούτου και της εξουσίας. Η εξυπνάδα, η εργατικότητα και το ταλέντο ήταν απλές «σπονδές» σε µία πιο στιβαρή µέθοδο για να αποκτήσει τα ίδια πρωτεία µε τον πρώτο.

Άρα, ήταν τεχνικές οι δεξιότητες, δεν ήταν τέχνες, δεν ήταν αρετές, δεν είχαν βάθος. Συνεπώς, δεν διέφερε σε τίποτε από το είδος του πρώτου, ο Βενιζέλος κατά το αποτέλεσµα. Μάλιστα, έχω την εντύπωση ότι από το Βενιζέλο δεν θα µπορούσα να περιµένω τίποτα, ούτε από το αίσθηµα φιλευσπλαχνίας του. Και τούτο, διότι δεν ήταν απλώς ένας άνθρωπος που είχε ευκαιρίες από την ηµέρα που γεννήθηκε, αλλά «εργάστηκε» ανερµάτιστα για να πολλαπλασιάσει τις επιλογές του (σύζυγος µε τεράστια λεφτά κ.α). Συνεπώς, µάλλον απέκτησε το σύµπλεγµα του «θεού»: «Ναι είχα, αλλά ήµουν και έξυπνος και πιο εργατικός και χωρίς όρια και γι’ αυτό απέκτησα, απέκτησα, απέκτησα…Είµαι “ανώτερος”».

Εµένα δεν µε έπεισε ποτέ ο Γιωργάκης Παπανδρέου. Καταρχήν γιατί δεν εµπιστεύοµαι κανέναν που δεν µιλάει µία γλώσσα, όποια και αν είναι αυτή, σε τέτοιο επίπεδο που να µπορεί να συνεννοηθεί µε άλλους απόλυτα, απλά και ντόµπρα.

Δεν έχει σχέση µε εθνικισµό, έχει σχέση µε την ύπαρξη ή όχι δεσµών. Αν δεν έχεις οικογένεια, φίλους «κύκλο», για να σεβαστείς κατά την άσκηση των καθηκόντων σου, γιατί να είσαι υπεύθυνος; Ε, λοιπόν, θεωρώ ότι ο Γιώργος δίνει λόγο µόνο σ’ ένα στενό κύκλο συγγενών του που δεν τους συνδέει τόσο ο λόγος, αλλά το κοινό αίµα.

Όµως πέρα από αυτά, δεν θα τον εµπιστευόµουν ακόµα και αν µιλούσε κάποια γλώσσα καλά (σ.σ: ούτε τα Αγγλικά τα µιλά τόσο καλά, όσο νοµίζουµε). Και τούτο, διότι έχει τα χαρακτηριστικά των δύο που προανέφερα, τα ίδια εκ γενετής προνόµια, την ίδια κοινωνική τάξη, τους ίδιους εξουσιοµανείς στόχους. Απλά και αυτός αποτέλεσε ένα άλλο είδος της συνοµοταξίας. Αυτό που χαρακτηρίζεται από τη συµπεριφορά των συµπλεγµατικών της εξαναγκασµένης διαφοροποίησης Δηλαδή, ο Γιωργάκης ενώ (ήταν και) είναι το ίδιο µαλθακός στα σπουδαία, κάτι που αποτελεί κοινό χαρακτηριστικό της συνοµοταξίας, θέλησε από µικρός να ταιριάσει στην καθηµερινότητά του συνήθειες που θα τον έκαναν να διαφέρει από τους «συνωµότες» της κατηγορίας του. Να το παίζει δήθεν αριστερός, δήθεν οικολόγος, δήθεν επαναστάτης, δήθεν σοσιαλιστής. Γι’ αυτό και έγινε δήθεν πρωθυπουργός και παρέδωσε µία δήθεν χώρα.

Οφείλω να παραδεχτώ ότι θαυµάζω τον τρόπο που µέσα στη συνοµοταξία τους, ο Γιωργάκης, µαζί µε τον – όχι τυχαία – παιδικό φίλο του Αντωνάκη Σαµαρά διαµόρφωσαν µε τις επιλογές τους δική τους οµοταξία. Απλώς, ο τελευταίος είχε από νωρίς επιλέξει διαφορετικές συνήθειες, µάλλον για να διαφέρει από µικρός εντός της κοινής παρέας και από τον εξαναγκασµένα διαφοροποιηµένο συµµαθητή Γιωργάκη. Ο Αντωνάκης διάλεξε πιο επικίνδυνο δρόµο. Ήταν δήθεν καλλιτεχνικός, δήθεν ροµαντικός, δήθεν µουσικός, δήθεν ποιητικός, δήθεν ηρωικός. Γι’ αυτό και µετά τις αντικρουόµενες, επαµφοτερίζουσες και κυκλοθυµικές συµπεριφορές του 1990 – 1993, αλλά και του 2009 – 2012 καταλάβαµε πλέον ότι είναι δήθεν ισορροπηµένος άνθρωπος.

Όµως, οφείλω να παραδεχτώ ότι πείστηκα πολλές φορές από ανθρώπους όπως οι συµπολίτες µας Γιάννης Ραγκούσης, Χρήστος Βλαχογιάννης και άλλους παρόµοιους. Πείστηκα γιατί προέρχονταν από οικογένειες σαν τη δική µου. Πείστηκα διότι ερευνώντας διαπίστωσα ότι, όντως, είχαν αγωνιστεί για να ξεχωρίσουν. Δεν τους είχαν δοθεί όλα πλουσιοπάροχα, ούτε έτοιµα.

Ξεφεύγω από αυτά τα ονόµατα

Όµως οφείλω να καταθέσω ότι, όσο µε «ξεπούλησαν» πολιτικά οι «δικοί µου», δεν µε «ξεπούλησαν» ποτέ οι µεγαλορρήµονες που περιέγραψα παραπάνω, ως παραδείγµατα.
Πότε η ασυνέπεια των κληρονόµων της εξουσίας δεν µε πείραξε τόσο. Με πλήγωσε όµως ο πολιτικός εξανδραποδισµός έναντι αξιωµάτων και θέσεων, των «δικών µου» ανθρώπων, των γειτόνων µου, των φίλων µου.
Ποτέ τα ψέµατα των καλοµαθηµένων της ελληνικής κιτσοµπουρζουαζίας δεν µε εξέπληξαν. Όµως µε ταπείνωσε η ντροπή από την υποκριτική συµπεριφορά των άλλοτε συνοδοιπόρων µου, όταν ανέλαβαν θέσεις εξουσίας.

Έµεινα µε ανοικτό το στόµα να παρακολουθώ ανθρώπους απλούς, προερχόµενους από τη µεγάλη κοινωνική τάξη των εργαζόµενων «µικροµεσαίων» Ελλήνων, µόλις καταλάµβαναν αξιώµατα να συµπεριφέρονται 7 ΦΟΡΕΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ από τα κωλόπαιδα των λίγων µεγαλοοικογενειών της πατρίδας µας που τα τελευταία 200 χρόνια γαµούν τις ζωές µας και τις όποιες περιουσίες µας.

Οι «δικοί µου», αντί να βοηθήσουν τη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, βυσσοδόµησαν και βυσσοδοµούν πολιτικά – όχι εναντίον των «βασανιστών» µας, αλλά εναντίον της γενιάς τους και του «ταξικού γένους τους».
Κατά τη διάρκεια της άσκησης των καθηκόντων τους, µετήλθαν (και µετέρχονται) όλων των µέσων που οι ίδιοι δηµόσια κατηγορούν για να κάνουν τους καλούς στους πολίτες.
Χρησιµοποίησαν στο έπακρο όλες τις µεταπολιτευτικές συνήθειες και µεταπολιτευτικές µεθόδους για να επικρατήσουν στο προσκήνιο.

Και τώρα, τώρα που ήρθε η ώρα να λογοδοτήσουν µαζί µε τα αφεντικά τους…
τώρα, που σε λίγο θα ξεσπάσει η θύελλα της δίκαιης αγανάκτησης…
τώρα, που φουσκώνει το ποτάµι της δίκαιης οργής των πολιτών…
Σπεύδουν να αλλάξουν τρίχωµα. Σπεύδουν να προσαρµοστούν στις νέες συνθήκες. Κάνουν τεράστιες πολιτικές κωλοτούµπες.
Ξαναπηγαίνουν στα ταβερνάκια που πήγαιναν παλιά, ξαναπηγαίνουν σε κηδείες, ξαναπηγαίνουν σε γάµους, σε βαφτίσια, σε γιορτές.

Τρέµουν, φοβούνται…

Κάποτε σε µία ταινία είχα δει την ώρα του ναυαγίου τα ποντίκια, αφού είχαν φάει αχόρταγα όλο το σιτάρι στα µουλωχτά, να πηδούν παραφουσκωµένα από τα φινιστρίνια των αµπαριών του πλοίου για να σψθούν, πριν από τους ναύτες.

Κώστας Ν. Δραγάτης

Υ.Γ 1: Ασφαλώς, πάλι µόνο πολιτικούς από την τάξη µου θα ξαναεµπιστευόµουν.
Υ.Γ 2: Αποσυµπολίτευση τώρα!