Πρώτα εκλογές, κατά την διάρκεια των οποίων όλα ήταν ελπιδοφόρα και ιδανικά, μετά ακριβώς ήρθε η τρόικα για την οποία ξαφνικά μαθαίνουμε ότι κάτι δεν της αρέσει και ότι συζητείται νέο μνημόνιο. Άραγε, με ποιου την νομιμοποίηση δικαιούται να συζητήσει και να υπογράψει νέους όρους με αντίκτυπο στους πολίτες η παρούσα Κυβέρνηση;
Το σύστημα ετοιμάζεται για την κατάρρευση και παίρνει μέτρα για να βρίσκεται και την επόμενη ημέρα ξανά εδώ. Νέα κόμματα, συναίνεση, προσωπικότητες (MIT, Harvard) που γνωρίζουν κλπ, κλπ. (Συγνώμη, αυτοί δεν έφεραν τον κόσμο μας στο αδιέξοδο που ζούμε σήμερα;)
Η αριστερά «χτενίζεται» σε μία εποχή που θα έπρεπε να προετοιμάζει τους ηγέτες της για ευθύνες, η πατριωτική δεξιά προσπαθεί αλλά δεν έχει ανθρώπινο δυναμικό που να μπορεί να δει «πατριωτικά» τον κόσμο επειδή τα προηγούμενα χρόνια μεγάλωνε τα παιδιά της σ’ ένα μαμόθρευτο – καταναλωτικό κόσμο…
Και η σοσιαλοδημοκρατία (πρώην σοσιαλισμός) έχει αναλάβει εργολαβικά την προδοσία του λαού και όχι την σωτηρία του.
Ζούμε ιστορικές μέρες σε άλλη μία καμπή. Έχει μεγάλη σημασία για εμάς τους απλούς ανθρώπους τι θέση θα πάρουμε. Δεν μπορούμε εύκολα να απευθυνθούμε στην Μέρκελ, στον Σαρκοζί, ούτε καν στον Παπανδρέου. Μπορούμε μόνο να συγκροτήσουμε τις παρέες μας στην γειτονιά και να πάρουμε θέση στα προβλήματα του τόπου μας και από εκεί να «κοιτάξουμε» προς τα πάνω. Έχει μεγάλη σημασία ποιους θα αφήσουμε σε αυτή την περίοδο και με ποιους θα πάμε. Την ιστορία πάλι θα την γράψουν οι παρέες.
Επανερχόμαστε στους στίχους που αξίζουν: «…έχε τον νου σου στο παιδί, γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα!».
ΚΩΣΤΑΣ Ν. ΔΡΑΓΑΤΗΣ 