Οι καλλιτεχνικές επενδύσεις σε εθνικές τραγωδίες,
στον αριστερό πατριωτισμό, στο Πολυτεχνείο κλπ
φαίνεται ότι δεν βγάζουν τα χρήματα τους πια. Ένα κάποιο υπερκέρδος.
Δεν βγάζεις λεφτά στις ημέρες μας τραγουδώντας την εθνική υπερηφάνεια.
Άλλωστε τώρα, η βιασμένη εθνική τιμή γυρνά σοκαρισμένη,
ξυπόλητη, αγανακτισμένη και διαμαρτυρόμενη
μόνο στις πλατείες της χώρας…
Αν με ρωτάς, παραμένει αέρινα όμορφη και ποθητή, σαν και πρώτα…
Μάλλον, ο ρεαλισμός καλλιτέχνη και μάνατζερ
τούς επιβάλλουν στροφή στην κουλτούρα του μνημονίου.
Άλλωστε, όλες οι μπροστινές, ακριβοπληρωμένες θέσεις
στο Μέγαρο, καταλαμβάνονται από φανατικούς
συγχρόνως υπαίτιους και θιασώτες του μνημονίου.
Οι καλύτεροι πελάτες της καλλιτεχνικής «παράγκας».
Είναι βέβαιο. Αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται ένα μεγάλο καλλιτέχνη
να εκφράσει τον καημό τους. Ποιον καημό τους;
Δύσκολο να απολαύσεις ένα ακριβό γεύμα στην αυλή των Βερσαλλιών
τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1790!
Αυτός ο κόμπος στο λαιμό, δεν βοηθά στην απόλαυση.
Δεν είναι και λίγο…
Σε κάθε περίπτωση θα πληρώσουν καλά τον τραγουδιστή
για να τους απαλύνει με τους πολυτελείς ήχους του, αυτόν τον καημό.
Καλές δουλειές!!!
ΚΩΣΤΑΣ Ν. ΔΡΑΓΑΤΗΣ 