■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
ΜΕΡΟΣ Ι: Κατατέθηκε στην εκδήλωση του φορέα
«Νομικά Θέματα Συν-Επιμέλεια» | 24.03.21
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
Θέμα 1ο: «Μεταρρύθμιση»
Τι λέει το λεξικό Τριανταφυλλίδη για τον όρο;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η εφαρμογή διαφορετικών συστημάτων ή μεθόδων σε ένα σύνολο, σε έναν θεσμό, επιδιώκοντας αλλαγή προς το καλύτερο. Π.χ. Η γλωσσική μεταρρύθμιση από την καθαρεύουσα στην δημοτική.
Τι λέει ο κ. Τσιάρας: Ότι «μεταρρύθμιση» είναι η αλλοίωση ενός ολόκληρου νομοθετικού έργου με επιτυχή πορεία 40 ετών.
Κρατάμε ότι αλλοιώνεται τμήμα συνόλου μεταρρύθμισης, έτσι, καταρρέει η αρχική μεταρρύθμιση. Συνεπώς, έχουμε αντιμεταρρύθμιση, στην οποία όσοι και όσες αντιπαρατίθενται δεν στρέφονται εναντίον της εξέλιξης, αλλά της οπισθοδρόμησης, σε χρόνια και νοοτροπίες πριν την αρχική μεταρρύθμιση.
Θέμα 2ο: «Το νομοσχέδιο ενδιαφέρεται για το παιδί»
Η αλήθεια βρίσκεται στις απαντήσεις που μας δίνει η πολιτική οικονομία.
Το νομοσχέδιο υπόσχεται οικονομικές προσδοκίες σε διάφορες ειδικότητες πτυχιούχων επαγγελματιών, ακόμη και σε μέσα ενημέρωσης που μόλις εγκαινίασαν μία νέα διαφημιστική πίττα, διότι συστήνεται ένας νέος οικονομικός τομέας, αυτόν της ιδιωτικής δικαιοσύνης.
- Καλλιεργεί προσδοκίες σε υπόχρεους και υπόχρεες σε καταβολή διατροφής, που δεν τους υπόσχεται κέρδος, αλλά μείωση των «εξόδων» για το παιδί τους, λόγω μείωσης της διατροφής με την αλλαγή χρόνου επικοινωνίας.
Κρατάμε συνεπώς, ότι η επικείμενη νομοθέτηση έχει μόνο ως πρόσχημα το παιδί.
Εδώ, ας κρατήσουμε και μία ακόμη σημείωση: η γενεαλογία της οπτικής του παιδιού ως αποκτήματος που πρέπει να κατέχεται ή να διαιρείται/ως εν δυνάμει οικονομική μονάδα, ανάγεται στον Μεσαίωνα και είναι κάτι που δεν άλλαξε ο καπιταλισμός, αλλά σε μορφές του, όπως η σημερινή, το επιδείνωσε κιόλας.
Θέμα 3ο: «Συνεπιμέλεια»
– Η λέξη έχει εντελώς διαφορετικό νόημα και κυρίως περιεχόμενο, όταν διατυπώνεται στο πολιτικό περιβάλλον των σκανδιναβικών χωρών ή όσες άλλες του δυτικού κόσμου διαθέτουν τις ίδιες προϋποθέσεις.
– Έχει εκ διαμέτρου αντίθετο, και αρνητικό περιεχόμενο, όταν την διατυπώνει κανείς στο πολιτικό περιβάλλον: αφενός των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής ή της Αγγλίας των Ρήγκαν και Θάτσερ, τότε που ανασυντασσόταν ο λαϊκιστικός, ευαγγελικός, νέοπουριτανισμός, συσκευασμένος στο ιδεολόγημα της νεοδεξιάς σε συνύπαρξη με τον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό, τη δεκαετία του 80’ ή όταν επαναθερμάνθηκε με τον πρόσφατο «τραμπισμό».
Ακόμη χειρότερα, όταν διατυπώνεται ως αρνητικότερο κακέκτυπο του προαναφερθέντος αρνητικού, δηλαδή ως παράγωγο της οικονομικής κρίσης, του ακροδεξιού λαϊκισμού και εκφασισμού ή της μεταμοντέρνας του μετάλλαξης ως «σοβαρού» φασισμού, σε χώρες όπως: η Ιταλία του Σαλβίνι, η Πορτογαλία και Ισπανία κομμάτων όπως το Vox, την Γαλλία της Λεπέν.
Η ιστορία μας ομολογεί ότι η διαφορά μεταξύ των δύο, είναι ότι η «θετική» Συνεπιμέλεια (ας ονομάζουμε έτσι το «σκανδιναβικό» μοντέλο) είναι συναινετική και προϋποθέτει εμπεδωμένη παιδεία γενική αλλά και ειδική για την έμφυλη ισότητα, ελάχιστη οικονομική άνεση και ανεξαρτησία ακόμη και των χαμηλότερων εισοδηματικών κατηγοριών, ύπαρξη κοινωνικών δομών υποστήριξης, φροντίδας και ελέγχου. Για τα ζευγάρια πριν το γάμο, μετά το γάμο και την απόκτηση παιδιών, στην μετά το διαζύγιο οικογένεια. Τέλος, την ύπαρξη οικογενειακών δικαστηρίων με την συνύπαρξη ειδικών συμβούλων επιστημόνων του δημοσίου που συνδράμουν το δικαστικό προσωπικό για ad hoc αποφάσεις ανά παιδί και δευτερευόντως για τους γονείς του.
Θέμα 4ο: Η προπαγάνδα της νομοθέτησης
[Βλέπε: Αντιγραφή των μεθόδων των μνημονίων]
Για να περάσει η αντιμεταρρύθμιση που μας απασχολεί:
– Κατασκευάστηκε δήθεν επιστήμη και το «γλωσσάρι» της: βλέπε «γονική αποξένωση» και όλα τα παράγωγα, ψευτο- έρευνες κλπ
– Υπάρχει προκλητική διγλωσσία και διπλή πρακτική από κοινοβουλευτικά κόμματα ή παντελής απουσία άλλων, υπάρχουν και εξαιρέσεις:
– Ακολουθείται η μονομερής, υπέρ του «Λόμπι Τσιάρα» αντιδημοσιγραφική, αντιδεοντολογική, επικοινωνιακή κάλυψη του θέματος σε όλα τα καθιερωμένα, άλλως πως συστημικά μέσα ενημέρωσης. Έτσι, καλλιεργείται ένα μονομερώς πληροφορημένο κοινό. Στην ουσία απληροφόρητο για το διακύβευμα της τυχόν νομοθέτησης. Για τη δουλειά αυτή χρησιμοποιήθηκε και η τεχνική της χρήσης των «ετεροσυμπτωτικών δημοφιλών προσωπικοτήτων».
– Αξιοποιούνται για την προώθηση της νομοθέτησης «γλωσσικά τάγματα εφόδου».
Λόγω καραντίνας ίσως ευτυχώς, δραστηριοποιούνται οργανωμένα και συστηματικά στους δρόμους, αναρτώντας παραπειστικά πανό. Το ίδιο έκανε και η Χρυσή Αυγή πριν «νομιμοποιηθεί» στον κοινωνικό διάλογο. Δραστηριοποιούνται οργανωμένα και συστηματικά στο διαδίκτυο τραμποκίζοντας με αντίστοιχες εκφράσεις οποιονδήποτε και οποιαδήποτε έχει διαφορετική άποψη. Το ίδιο έκανε και η Χρυσή Αυγή.
– Τέλος, υπάρχει μία ασύλληπτη διαφορά πόρων που έχουν επενδυθεί υπέρ αυτής της νομοθέτησης, τόσο από ιδιωτικούς φορείς, αλλά δυστυχώς και από δημόσιους, γεγονός απαράδεκτο. Τα τελευταία παραδείγματα που εκδιπλώθηκαν ενόψει της εισαγωγής του θέματος στη Βουλή είναι τα ακόλουθα:
Ιδιωτική εταιρεία διαχείρισης διαφημιστικών χώρων σε δημόσιους χώρους που παρέχει δωρεάν/χορηγικά προβολή καμπάνιας για την αντιδραστική νομοθέτηση.
Εδώ, μιας και μιλάμε για το ενδιαφέρον μας για τα παιδιά, να θυμίσουμε ότι η εν λόγω εταιρεία είναι μετασχηματισμός παλαιότερης που είχε καταδικαστεί αμετάκλητα ως υπαίτια για την πρόκληση θανατηφόρων τροχαίων με νεκρούς νέους οδηγούς, ενώ μία από τις σημερινές δραστηριότητες της είναι η συμμετοχή της σε νόμιμα καταστήματα τζόγου/μικρά καζίνο που υπάρχουν πλέον σε αναρίθμητες γειτονιές ανά την Ελλάδα.
Εταιρεία μεταφορών που ελέγχει το Κράτος, η ΟΣΥ Α.Ε. που ανήκει στον επίσης κρατικά ελεγχόμενο ΟΑΣΑ είναι χορηγός παρόμοιας καμπάνιας σε συνεργασία με ιδιωτικό φορέα που προωθεί τη νομοθέτηση της δήθεν «Συνεπιμέλειας».
Θυμίζω ότι μόλις πέρσι, πάλι εταιρεία μεταφορών κρατικά ελεγχόμενη, είχε συνεργαστεί με ιδιωτικό φορέα χορηγικά για να προωθήσει τη νομοθέτηση της απαγόρευσης των αμβλώσεων.
Κρατάμε ότι σ’ αυτό το εντελώς άνισο επικοινωνιακό πεδίο, για το οποίο υπάρχουν πολιτικές ευθύνες για το πως αφέθηκε να διαμορφωθεί έτσι, αγωνίζονται δημοκρατικοί άνθρωποι της κοινωνίας, επιστήμονες και επιστημόνισσες, συλλογικότητες, φορείς, φεμινιστές και φεμινίστριες, να καταγραφεί και η δική τους άποψη ή και να υπερισχύσει, όπως θα μπορούσε να γίνει σ’ ένα πραγματικά δημοκρατικό περιβάλλον.
Προσωπικά, δίνω θερμά συγχαρητήρια σε όλα αυτά τα πρόσωπα.
Συμπερασματικά:
– το νομοσχέδιο δεν είναι μεταρρύθμιση αλλά αντιμεταρρύθμιση,
- νομοθετείται σ’ ένα πλαστό, κατασκευασμένο επικοινωνιακό περιβάλλον, ακριβώς γιατί εξυπηρετεί αντιμεταρρύθμιση,
- πρόκειται για ένα μη επικοινωνιακό αλλά βαθιά πολιτικό γεγονός που θα δημιουργήσει σοβαρά κοινωνικού τύπου προβλήματα και δυσβάσταχτες επιπτώσεις στις ενδοοικογενειακές σχέσεις εντός και μετά το γάμο, που θα έχουν – δυστυχώς – χρονικό βάθος,
- αποτελεί ουσία οικονομική πολιτική που στηρίζεται στον κοινωνικό αυτοματισμό για να κάνει αναδιανομή προς εκλογικά επιθυμητές κοινωνικές στρωματώσεις από την τσέπη συμπολιτών τους και όχι του υπόχρεου κράτους.
Στόχος του είναι να αποσύρει τη λογική δικαστική κρίση για κάθε ξεχωριστό παιδί και τους γονείς του, διότι κρίθηκε ότι είναι εμπόδιο για τα παραπάνω συμφέροντα, που αποτελεί μέχρι σήμερα τη μόνη προστασία που είχε ο/η γονέας μετά το διαζύγιο, σ’ ένα οικονομικά άδικο και συχνότατά κακοποιητικό κοινωνικό και ενδοοικογενειακό περιβάλλον. - Πότε συζητάμε με αναχρονιστικούς όρους στην Ελλάδα;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όταν την ίδια στιγμή στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που ως γνωστόν κατά την παρούσα περίοδο, ούτε τον σοσιαλισμό, ούτε τον κοινωνισμό διακονεί, η αρμόδια Επιτροπή Ισότητας Φύλων αύριο συνεδριάζει για δεύτερη (από τις τρείς φορές που θα χρειαστούν) για να στείλει κείμενο απόφασης στο Ευρωκοινοβούλιο που θα προβλέπει νέα δεδομένα για την ειδική μέριμνα σε περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας στον συντροφικό, συζυγικό και μετασυζυγικό βίο με αλλαγή του καθεστώτος στην επιμέλεια και την επικοινωνία, επί το αυστηρότερο και μάλιστα, με άμεσες ενέργειες. Στη συνέχεια, θα απαιτηθεί σχετική τοπική νομοθέτηση από τα κράτη – μέλη.
Επίσης, έχει ξεκινήσει συζήτηση για το νομικό πλαίσιο και προβλέψεις για νέους τύπους οικογένειας που έχουν προκύψει στη σύγχρονη εποχή.
Αυτό είναι το σημαινόμενο περιεχόμενο της λέξης «Συνεπιμέλεια», όπως τη διατυπώνει ο κ. Τσιάρας και το σχετικό λόμπι που στηρίζει. Ομολογείται – κατά συμβιβασμό – στις ιδιωτικές συνομιλίες σαν «υποχρεωτική συνεπιμέλεια». Λάθος διατύπωση και αυτή κατά τη γνώμη μου, διότι στην ουσία έχουμε «εξαναγκασμένη συνεπιμέλεια» αφού επιχειρείται με συγκεκαλυμένη ή απτή βία.
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
ΜΕΡΟΣ ΙΙ: Κατατέθηκε στην εκδήλωση του φορέα
«Real Politik» | 01.04.21 [1.01΄.55΄΄ στο βίντεο]
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
Θέμα 1ο : – Για πόσες και ποιες υποθέσεις νομοθετεί με τόση θέρμη ο κ. Τσιάρας;
Για την μεγάλη πλειοψηφία: που γονική μέριμνα, επιμέλεια και επικοινωνία διευθετούνται με απευθείας συναίνεση ή έστω μετά από τα ασφαλιστικά ή το δικαστήριο, τηρούνται οι αποφάσεις;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όχι.
– Άρα, γιατί η σπουδή; Γιατί καταργεί το επιτυχημένο σύνολο, για χάρη μίας υποκατηγορίας και δεν την διευθετεί απλώς;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ την οποία κρατάμε: Κατά τη γνώμη μου το κάνει, γιατί με πρόσχημα μία μειοψηφία, την οποία μάλιστα, «εργαλοιοποιεί» για να αντλήσει φανατικούς υποστηρικτές, επιθυμεί να διαμορφώσει ένα νέο είδος οικογενειακών σχέσεων που θα αναπαράγουν την νεοπατριαρχία. Είναι απολύτως απαραίτητη για τη θεσμοθέτηση της κατάλληλης αντιδραστικής κοινωνικής νοοτροπίας στο νεοφιλελεύθερο/νεοδεξιό μοντέλο πολιτικής οικονομίας που θέλει να παγιώσει η κυβέρνηση και όχι μόνο αυτή.
Θέμα 2ο : Ποιο είναι το ιστορικό πλαίσιο για τη νομοθέτηση;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Στην μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εποχή της κενσυανής καπιταλιστικής ανάπτυξης, οι άνδρες είχαν τις δουλειές, και όταν χώριζαν, άφηναν τα παιδιά τους στις πρώην συζύγους τους, είτε εκείνες εργάζονταν, είτε όχι. Το φορντικό σύστημα παραγωγής στον δυτικό κόσμο, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν επέτρεπε την παιδική εργασία, ενώ το αντίστοιχο κράτος εκείνης της εποχής θεσμοθέτησε την υποχρεωτική εκπαίδευση. Συνεπώς, το παιδί παρέμεινε «απόκτημα» για όσους είχαν και έχουν αυτήν την οπτική, αλλά δεν ήταν πια παραγωγική μονάδα (κύρια ή επικουρική). Χρειαζόταν συνεχή φροντίδα και για τη σίτιση και για τη μόρφωση. Το ανδροκρτατικό καπιταλιστικό σύστημα – για χάρη των τότε αναγκών του – θεσμοθέτησε τις επιλογές του με αποφάσεις στα κοινοβούλια. Αυτό έγινε το 83΄ στην Ελλάδα με τη νομοθέτηση του οικογενειακού δικαίου. Άλλωστε, η τότε κυβέρνηση δεχόταν και την πίεση των υποτελών γυναικών, είτε οργανωμένων στον φεμινισμό, είτε οργανωμένων γύρω από το δίκαιο τους. Υπό εκείνο το πλαίσιο, με τα χρόνια καλλιεργείται η σχετική νοοτροπία στην κοινωνία, στο κράτος, στην δικαιοσύνη που μας ενδιαφέρει. Αυτή είναι η εξέλιξη των πραγμάτων στο θέμα, μέχρι σήμερα στο μεγαλύτερο μέρος του δυτικού κόσμου. Παρότι ξεκίνησαν αλλαγές, εδώ και πολλά χρόνια σε άλλες χώρες, όλες, έκαναν τον κύκλο τους και απέτυχαν. Εμείς λοιπόν, θέλουμε να ζήσουμε κάτι που απέτυχε.
Το καταθέτω και με άλλα λόγια: μέχρι το 80΄ το δυτικό πολιτικο-οικονομικό σύστημα παρήγαγε πολιτική, νόμους και επικοινωνία/πρότυπα (βλέπε: κινηματογράφο, περιοδικά κλπ) τέτοια που να αναπαράγουν τη γυναίκα ως εφεδρικό και άνισα φθηνό εργατικό δυναμικό αλλά κυρίως, ως υποτελή φροντίστρια. Όμως, τα τελευταία χρόνια, η παγκοσμιοποίηση, ο διεθνής ανταγωνισμός, οι άνισοι πληθυσμοί εργατικού δυναμικού, ανασύρουν τη γυναίκα, (προσοχή: και τις θηλυκότητες αλλά και κάποιες αρρενωπότητες), ως κανονική πλέον – πάντα υποπληρωμένη – εργατική δύναμη. Για να αποφύγουν οι ταγοί του παρόντος οικονομικού συστήματος να πληρώσουν – με μεταφορά κονδυλίων από τα κέρδη τους – τη δημιουργία προϋποθέσεων (δηλαδή κοστοβόρων δομών και υποδομών) για να αξιοποιήσουν τον γυναικείο πληθυσμό και άλλες κατηγορίες που αναφέραμε, «βαφτίζουν» ισότητα την ισοφάνεια των γυναικών. Προσπαθούν να το κάνουν χωρίς τις δαπάνες για δομές και υποδομές (κοινωνικές υπηρεσίες, οικογενειακά δικαστήρια κλπ).
Έτσι, βγάζουν από την μέση με νομοθετική βία τα ευλόγως ουσιαστικά κοινωνικά επιχειρήματά τους, τύπου: «και τι θα κάνω το παιδί;». Με τις νομοθετήσεις, όπως η επικείμενη, ευελπιστούν να δώσουν την ικανότητα στο νεοφιλελεύθερο/νεοδεξιό κράτος να απαντά στην κάθε γυναίκα και σε όλες μαζί: «ό,τι το κάνει και ο άνδρας», δηλαδή δεν έχεις διαφορά στην αδικία, άρα μην μας απασχολείς και δούλευε. Μιλάμε για έναν νέο, συνολικά χειρότερο – για άνδρες και γυναίκες – άμεσα μελλοντικό εργασιακό περιβάλλον, πρωτοκαπιταλιστικής περιόδου των αρχών του δεκάτου ενάτου αιώνα. Γίνεται προσπάθεια να εφαρμοστεί ενδοοικογενειακός, αυτοματισμός (κατά τον αντίστοιχο κοινωνικό), στον οποίο το παιδί είναι άβουλο, αδύναμο και εξουδετερωμένο.
Σας χτυπά κάποια καμπανάκια αυτή η διατύπωση; Μήπως σας θυμίζει την εκτίμηση μεγάλης μερίδας νομικών ότι με την παρούσα νομοθέτηση αίρεται η παιδοκεντρικότητα του οικογενειακού δικαίου;
Η δική μου άποψη είναι ότι αυτό γίνεται, και πάλι για χάρη των κερδών, εκείνων που κερδίζουν ήδη.
Αν έχω δίκιο, το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουν καταλάβει τι εύχονται και για τι «κοπιάζουν» κάποιοι άνδρες/ άλλως πως «μπαμπάδες» ή και πατριαρχικές «μαμάδες», κυρίως όσες και όσοι προέρχονται από τα μικρομεσαία οικονομικά στρώματα, που συμπαρατάσσονται σήμερα με τον κ. Τσιάρα. Υπονομεύουν το δικό τους – κοντινό μέλλον, και όχι του κάθε κύριου Τσιάρα.
Θέμα 3ο : «Το νομοσχέδιο ενδιαφέρεται για το παιδί»;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Κατά τη γνώμη μου Όχι. Ενδιαφέρεται όμως για την πολιτική οικονομία!
Παραθέτω κοινωνικές στρωματώσεις στις οποίες το νομοσχέδιο υπόσχεται οικονομικές απολαβές:
– στους δοκιμαζόμενους και δοκιμαζόμενες δικηγόρους από τις κρίσεις, λόγω έκρηξης συγκρούσεων σε παλιά και νέα διαζύγια που θα επιφέρει,
- σε πτυχιούχους τριτοβάθμιας εκπαίδευσης – σημειώστε: κάθε ειδικότητας – και νέους δικηγόρους που, αφού λάβουν πιστοποίηση, θα μπορούν να εργαστούν ως οικογενειακοί διαμεσολαβητές,
- σε εκπαιδευτές που ήδη πιστοποιούν διαμεσολαβητές οικονομώντας,
- σε γραφεία ιδιωτών ψυχολόγων που καταθέτουν μελέτες και θα καταθέτουν σωρηδόν γνωματεύσεις,
- σε γραφεία καθηγητών που ιδιωτεύουν και που εκπονούν μελέτες και έρευνες κατά παραγγελία,
- σε μέσα ενημέρωσης που μόλις άνοιξαν μία νέα διαφημιστική πίττα, διότι όλα τα παραπάνω συστήνουν ένα νέο οικονομικό τομέα, αυτόν της ιδιωτικής δικαιοσύνης,
- σε εκπαιδευτές/συμμορφωτές δικαστών, που ο κ. Τσιάρας υπόσχεται να τους ενημερώσουν/συμμορφώσουν για τη «νέα νοοτροπία» για την έκδοση αποφάσεων στα θέματα του οικογενειακού δικαίου,
- σε υπόχρεους και υπόχρεες σε καταβολή διατροφής, στους οποίους/οποίες δεν υπόσχεται κέρδος, αλλά μείωση των «εξόδων» για το παιδί τους, λόγω μείωσης της διατροφής με την αλλαγή χρόνου επικοινωνίας.
Είμαι σίγουρος ότι ο κ. Τσιάρας έχει στοχεύσει και εκλογικά σ’ αυτές τις κοινωνικές κατηγορίες, συνεπώς, με αυτές, συστήνει de facto πολιτική δύναμη -μέτωπο ισχύος – στη βάση οικονομικών κινήτρων και συμφερόντων, για την από κοινού προώθηση της νομοθέτησης.
Κρατάμε συνεπώς, ότι η επικείμενη νομοθέτηση έχει μόνο ως πρόσχημα το παιδί. Η αλήθεια είναι ότι κάνει αναδιανεμητική πολιτική, όχι με μεταφορά πόρων π.χ. από κρατικές σπατάλες, αλλά μέσω κοινωνικού αυτοματισμού. Δηλαδή από την τσέπη ταλαιπωρημένων συμπολιτών μας, όπως είναι όσες και όσοι αποφασίζουν να χωρίσουν, προς την τσέπη άλλων συμπολιτών μας που εν πολλοίς υποφέρουν από τις κρίσεις.
Συμπερασματικά:
– το νομοσχέδιο δεν είναι μεταρρύθμιση αλλά αντιμεταρρύθμιση,
- νομοθετείται σ’ ένα πλαστό, κατασκευασμένο επικοινωνιακό περιβάλλον, ακριβώς γιατί εξυπηρετεί αντιμεταρρύθμιση,
- πρόκειται για ένα μη επικοινωνιακό αλλά βαθιά πολιτικό γεγονός που θα δημιουργήσει σοβαρά κοινωνικού τύπου προβλήματα. Θα εντείνει με ανισότητα σε ακραίο βαθμό το ούτως ή άλλως έμφυλα καθορισμένο πρόσημο του ζητήματος, ενώ θα έχει δυσβάσταχτες επιπτώσεις στις ενδοοικογενειακές σχέσεις εντός και μετά το γάμο, που θα έχουν – δυστυχώς – χρονικό βάθος. Εξαιτίας της δομικής διατάραξης στις ενδο-οικογενειακές σχέσεις, θα έχουμε και αλλαγές στις κοινωνικές ισορροπίες επί τα χείρω, αν περάσει τελικά η αλλαγή κοινωνικής νοοτροπίας (από τη σκοπιά του σχετικού είδους της επιστήμης της ιστορίας) στην οποία ευελπιστούν οι λίγοι και πολύ περισσότερο μυημένοι από εκείνους/-ες που προωθούν τη συγκεκριμένη νομοθέτηση.
- αποτελεί ουσία αρνητική, αντιδραστική οικονομική πολιτική που στηρίζεται στον κοινωνικό αυτοματισμό για να κάνει αναδιανομή προς εκλογικά επιθυμητές κοινωνικές στρωματώσεις άμεσα, αλλά και για να εγκαταστήσει – όπως προείπαμε – νοοτροπία κερδοφόρας ανισότητας υπέρ του συστήματος που προωθεί το νομοσχέδιο, δηλαδή μονομερώς υπέρ της πατριαρχικής προσωπικότητας σε κάθε οικογένεια, στην πολιτική, την οικονομική/παραγωγική μονάδα, στην κοινωνία.
- Μεθοδολογικά, στην παρούσα φάση μοναδικός στόχος του νομοσχεδίου είναι να αποσύρει τη λογική δικαστική κρίση που εξετάζει κάθε υπόθεση παιδιού και γονέων ξεχωριστά, διότι αυτό είναι το εντοπισμένο εμπόδιο για τα παραπάνω συμφέροντα. Μέχρι σήμερα αυτή η δικαστική κρίση αποτελεί τη μόνη προστασία που είχε ο/η γονέας μετά το διαζύγιο, σ’ ένα οικονομικά – κατάφορα άδικο – κοινωνικό σύστημα και συχνότατα σε ένα κακοποιητικό οικογενειακό περιβάλλον.
Γι’ αυτό, ας μην παραξενευτείτε όταν μέσα στην Βουλή, ο κ. Τσιάρας θα κάνει ενδεχομένως και άλλες υποχωρήσεις, ως «σπονδές» (π.χ. αντί για τελεσίδικη, πρωτόδικη δικαστική απόφαση για αποστασιοποιημένη σχέση ή επιτηρούμενη επικοινωνία με κακοποιητή), προκειμένου να κρατήσει την εισαγωγή της έννοιας της δήθεν «συνεπιμέλειας» – της εξαναγκασμένης συνεπιμέλειας – δια της διαστρεβλωμένης γονικής μέριμνας και να ψηφισθεί, αλλά κυρίως, να περάσει ως νέα – δήθεν δημοκρατικά θεσμοθετημένη – λογική μέσα στην δικαστική αίθουσα.
Ποια θα ήταν η ουσιαστική πρόοδος;
– Η αναδιανομή των πόρων και πολιτικών υπέρ της κοινωνικής πλειοψηφίας και όχι μίας ισχνής μειοψηφίας, διότι όπου δεν υπάρχει φτώχια, τότε μπορούν να καταπολεμηθούν οι αιτίες της γκρίνιας
– Μέχρι τότε, άμεσα, αύριο χρειαζόμαστε την μελετημένη ενίσχυση του προστατευτικού οικογενειακού δικαίου, δηλαδή την επέκταση του οικογενειακού δικαίου που ήδη έχουμε και όχι την κατάργησή του.
Αυτό που χρειάζεται είναι η εντατική και εκτατική διεύρυνση της υπάρχουσας νομοθεσίας, ήτοι:
1. οικογενειακά δικαστήρια με επιστήμονες εντός τους, αποκλειστικά δημοσίου και δωρεάν χαρακτήρα,
2. κοινωνικές υπηρεσίες για υποστήριξη και εκπαίδευση πριν το γάμο, υποστήριξη κατά τη διάρκεια του γάμου και υποστήριξη στην μετά διαζύγιο εποχή,
3. δημόσια επιδότηση της διατροφής λόγω των αλλεπάλληλων οικονομικών κρίσεων που έχουν φέρει σε αδυναμία υπόχρεες και υπόχρεους από τα μικρομεσαία οικονομικά στρώματα,
4. νομοθέτηση για τις οικογένειες νέου τύπου (φυσικές και κατά υιοθεσία): μονογονεϊκές, ΛΟΑΤΚΙ, κλπών.
Το κοινοβουλευτικό/επικοινωνιακό
πλαίσιο της νομοθέτησης Τσιάρα
[Όπως εμφανιζόταν μέχρι την αρχές Απριλίου 2021]
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
ΜΕΡΟΣ ΙΙΙ: Κατατέθηκε στην εκδήλωση του φορέα
«Real Politik» | 01.04.21 [2.11′.53΄΄ στο βίντεο]
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
Έχει σημασία να δούμε τις θέσεις των κοινοβουλευτικών κομμάτων, στις οποίες υπάρχει προκλητική διγλωσσία και διπλή πρακτική, και εξηγούμαι:
α) στην κυβέρνηση, έχουμε από την μία: τις πομπώδεις διακηρύξεις για δήθεν σεβασμό των δικαιωμάτων της γυναίκας από την συντροφική και ενδοοικογενειακή βία, για την δήθεν υποστήριξη της έμφυλης ισότητας, «Greek metoo», ιστοσελίδα για καταγγελίες και άλλα παρόμοια, αλλά από την άλλη, έχουμε την πλήρη υποστήριξη της αναχρονιστικής αντιμεταρρύθμισης που προωθεί το «Λόμπι Τσιάρα».
Αλήθεια, που είναι η ευαισθησία της προέδρου της Δημοκρατίας στα έμφυλα ζητήματα, αλλά και η αντίστοιχη της αρμόδιας για θέματα έμφυλης ισότητας Υφυπουργού Εργασίας; Ποια είναι η θέση τους για το θέμα; Από την αντιπολίτευση λέγεται ότι απουσιάζουν, ότι απλώς, δεν παίρνουν θέση, προσθέτουν και την εξουδετέρωση της τ. Γενικής Γραμματείας Ισότητας Φύλων. Είναι και αυτά, λέω εγώ. Αλλά, το σημαντικότερο είναι ότι η διγλωσσία, είναι τρόπος επικοινωνίας στην πολιτική για τη συλλογή συμπάθειας και ψήφων από δύο ή και περισσότερες δεξαμενές κοινού. Από την κυβέρνηση έχουν διανεμηθεί ρόλοι. Η πρόεδρος και η Υφυπουργός βγαίνουν στα θετικής κατεύθυνσης έμφυλα θέματα, και για τα συγκρουσιακά, ο κ. Τσιάρας και οι ακροδεξιές φωνές της που θα αναλάβουν δράση, όταν θα πλησιάζει η ώρα του κοινοβουλίου, μαζί με τους δήθεν ηπιότερους που θα τους δικαιολογούν, άλλως πως «ξεπλένουν».
Στο κυβερνητικό κόμμα παραγκωνίζουν με προκλητικό τρόπο μία μεγάλη πλειοψηφία δημοκρατικών γυναικών και ανδρών της παράταξής τους που ζει και δρα στην κοινωνία. Άνθρωποι που διαχρονικά έχουν υποστηρίξει και παλέψει για την έμφυλη ισότητα και για το οικογενειακό δίκαιο που ισχύει, ασφαλώς υπό την πραγματικά φιλελεύθερη, έμφυλη οπτική. (σ.σ.: Διάβολε, για την οικεία του χώρου θεωρεία, υπάρχει και Τζον Στιούρτ Μίλλ από τον 19ο αιώνα!!!)
Είναι θετική η αντίδραση της κ. Ολ. Κεφαλογιάννη, αλλά είναι άδικο (σ.σ.: χωρίς η ίδια να φταίει) να κεφαλαιοποιεί αυτόν τον μεγάλο πληθυσμό ανθρώπων που αγωνίζονται στην Ελλάδα και στην Ευρώπη για χρόνια, έχουν πάρει ξεκάθαρη θέση εναντίον την νομοθέτησης, συνυπογράφουν δημόσια κείμενα εδώ και καιρό, παρά του ότι η σημερινή ηγεσία του κόμματος και ο κ. Τσιάρας αδιαφορούν για τις θέσεις τους.
Όμως για να είμαι δίκαιος:
β) έχουμε την πλήρη, μη πολιτική απουσία της ηγεσίας της μείζονος αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ από το θέμα και των μέσων ενημέρωσης που επηρεάζει. Και τούτο, παρά την «ηρωική», μαζική παρουσία πολλών μεσαίων και μικρότερων ιεραρχικά στελεχών και ειδικά φεμινιστών και φεμινιστριών που υπάρχουν κατά πλειοψηφία και εργάζονται στις συλλογικότητες στην κοινωνία, που έχουν αναλάβει μεγάλο μέρος για την υποστήριξη της αντιπαράθεσης στον κ. Τσιάρα. Η ηγεσία του κόμματος, εδώ και ένα χρόνο, αδιαφορεί πλήρως για τη συντριπτική πλειοψηφία του συνόλου του δημοκρατικού κόσμου που επιδιώκει να εκπροσωπεί, που για λόγους δημοκρατικότητας δεν θα δέχονταν ποτέ την αντιδραστική και αναχρονιστική νομοθέτηση Τσιάρα. Οι οργανωμένες/-οι στο φεμινιστικό τμήμα του κόμματος είναι ελάχιστος πληθυσμός μπροστά σε αυτή την πλειοψηφία.
Ίσως οι κ.κ. Παρασκευόπουλος και Καλογήρου και άλλες/-οι μπορούν να μας εξηγήσουν περισσότερα για το θέμα της αντίφασης που παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ερώτημα που τίθεται είναι: θα αντιπολιτευθούν το θέμα; Θα ζητήσουν την ολοσχερή απόσυρσή του; Θα ζητήσουν ονομαστική ψηφοφορία; Ή θα μπουν στην διαδικασία κατ’ άρθρο προτείνοντας – τάχα – νομοτεχνικές βελτιώσεις, «νομιμοποιώντας» έτσι, ακόμη και αν δεν ψηφίσουν σημαντικό μέρος του, έναν απαράδεκτο νόμο;
Σημειώνω επιπλέον: σ’ αυτό το κόμμα κυκλοφορούν στα γραφεία του εδώ και ένα χρόνο γραφικές φιγούρες που με ψευδή στοιχεία, παριστάνουν τους αυτόκλητους εκπροσώπους πολλών «συντρόφων αριστερών» που υποφέρουν από την «γονεϊκή αποξένωση» και άλλων «συντροφισσών φεμινιστριών» που υποφέρουν από το βάρος της έλλειψης χειραφέτησης τάχα δήθεν λόγω του φορτίου της ανατροφής των παιδιών που έχουν αναλάβει μονομερώς εδώ και χρόνια. Τέτοιες ανιστόρητες και ανορθολογικές – βαθειά αντιαριστερές – απόψεις και εντέλει γελοιότητες, έχουμε να ακούσουμε χρόνια. Δεν πρόκειται περί σοβαρών ανθρώπων, πρόκειται για ενταγμένους στο «Λόμπι Τσιάρα» που έχουν αναλάβει το ρόλο του «φερετζέ της αριστεροσύνης» για λογαριασμό του.
Το πρόβλημα είναι ότι δείχνουν να τους λαμβάνουν σοβαρά υπόψη συγκεκριμένοι/-ες βουλευτές/-τριες του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και όταν παραθέτουν πλαστά και αντιεπιστημονικά στοιχεία ενώπιον τους, σε δημόσιες εκδηλώσεις!!!
Λέω καθαρά στους συνάδελφους της επικοινωνίας του ΣΥΡΙΖΑ που τυχόν διαβάζουν: είναι απολύτως γελασμένοι/-ες, αν νομίζουν πως για την προσπάθεια αλλαγής του οικογενειακού δικαίου, η κοινωνία είναι διχασμένη, όπως τεχνητά επιδιώκεται να εμφανισθεί. Αν ήταν διχασμένη, το 90% των διαζυγίων εδώ και 40 χρόνια, δεν θα έβγαιναν συναινετικά ή στην πράξη συναινετικά (δηλαδή, συναινετική γονική μέριμνα και επικοινωνία μετά την δικαστική απόφαση και την όποια αντιδικία αρχικά υπήρξε).
Εντέλει δεν μπορείς να ψηφίζεις νομοσχέδια, όπως το «ελληνικό» ή με σιωπηρή συναίνεση την μεταφορά καζίνο-Mall στο Μαρούσι μετά από αντίθετη απόφαση ΣτΕ …και να μην κατανοείς ότι, αν κάνεις το ίδιο και για τα «οικογενειακά» θέματα του/της ψηφοφόρου σου, θα χάσεις κάθε λόγο ύπαρξης στον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο.
γ) Έχουμε την έγκαιρη και «καθαρή» θέση του Τμήματος Ισότητας του Κινήματος Αλλαγής εδώ και μήνες, αλλά από την άλλη, έχουμε την εκ διαμέτρου αντίθετη, καταφανώς διαπλεκόμενη με τον κ. Τσιάρα (σ.σ.: με την πολιτική έννοια του όρου) στάση του – κατά δήλωση – υποψήφιου Προέδρου του κόμματος κ. Λοβέρδου. Μέχρι πριν πέντε μήνες έλεγε στη Βουλή ότι λίγο, έως πολύ, εξέφραζε το ίδιο το ΚΙΝΑΛ με τις υπέρ Τσιάρα θέσεις του. Πριν λίγες ημέρες από καθ’ ύλην αρμόδια βουλεύτρια του κόμματος, την κ. Γιαννακοπούλου, πληροφορηθήκαμε ότι αυτές τις ημέρες θα πάρουν τις τελικές αποφάσεις και ότι η ίδια απορρίπτει το νομοσχέδιο Τσιάρα. Τελικά, δεν έγινε αυτό, αλλά έγινε κάτι καλύτερο: στις 7/04 σε εκδήλωση του κόμματος παρευρέθηκε η πρόεδρος, κ. Γεννηματά, και πήρε ξεκάθαρη θέση εναντίον της επικείμενης νομοθέτησης. Είθε.
δ) Έχουμε «καθαρή θέση» των βουλευτών του «ΜέΡΑ 25» εδώ και μία εβδομάδα, θυμίζω όμως, ότι η επικοινωνιακή «μάχη» που έχει διαμορφώσει το πολιτικό περιβάλλον των δυνάμεων για το θέμα στην κοινωνία, έχει ξεκινήσει εδώ και ένα χρόνο.
ε) Το ΚΚΕ για το συγκεκριμένο θέμα, εδώ και ένα χρόνο απουσιάζει, γεγονός απαράδεκτο για το ίδιο. Και αυτό το λέω, διότι η επιχειρούμενη νομοθέτηση είναι ταξική και βαθιά αντιδραστική. Δεν αναλογεί στο κόμμα, εδώ και ένα χρόνο, να απουσιάζουν επεξεργασμένες θέσεις.
στ) Έχουμε την «Ελληνική Λύση» να απουσιάζει επισήμως, αν και παρασκηνιακά, γνωρίζουμε πολύ καλά τι κάνει και τι δεσμεύσεις έχουν αναλάβει τα στελέχη του σε ανύποπτο χρόνο.
Οι συνέπειες της έλλειψης ευθύνης
και της μη επιτέλεσης καθηκόντων
Οι παραπάνω στάσεις των κοινοβουλευτικών κομμάτων που εκπροσωπούν σύνολα, γυναίκες και άνδρες, επέφεραν μία πολύ βολική στρέβλωση που λειτουργεί υπέρ της Κυβέρνησης. Έχει επικοινωνιακά κατασκευασθεί μία εντελώς πλασματική – δήθεν – διχοτομία: α) από την μία πλευρά υποτίθεται ότι στέκει το υπουργείο με μία δήθεν «μεταρρυθμιστική», ουσία αντιμεταρρυθμιστική, διάθεση που προσπαθεί να νομοθετήσει για λογαριασμό «μπαμπάδων», …και β) από την άλλη στέκουν φεμινιστικά σωματεία.
Βεβαίως, δεν φταίνε αυτά τα σωματεία που εκ μέρους των κοινωνικών ομάδων που εκπροσωπούν κάνουν το καθήκον τους να αντιδρούν για μία νομοθέτηση που θα έχει ασύμμετρο έμφυλο πρόσημο επιπτώσεων, αλλά τα δημοκρατικά – κατά τα άλλα – κόμματα που δεν κάνουν το δικό τους καθήκον, δηλαδή να εκπροσωπήσουν την μεγάλη πλειοψηφία των δημοκρατικών πολιτών και να την αφυπνίσουν.
Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει καμία διχοτομία. Υπάρχει μία κατασκευασμένη δραστήρια μειοψηφία που έχει κατασκευάσει το «Λόμπι Τσιάρα» την οποία στηρίζουν πολιτικο-οικονομικά συμφέροντα. Από την άλλη πλευρά υπάρχουν τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας, η οποία χωρίζεται σε: συνειδητοποιημένη και ορατή και – με ευθύνη των κομμάτων – επιτηδευμένα άφωνη και προς το παρόν αόρατη.
isotita.eu | ‘Αρθρο του Κ. Δραγάτη
ΠΡΟΣΟΧΗ: Δεν είναι ζήτημα που άπτεται της έμφυλης ισότητας η επιχειρούμενη νομοθέτηση Τσιάρα ή η αντιπαράθεση σε αυτήν. Είναι ζήτημα δικαίου. Ο δικαστής αποφασίζει για το συμφέρον και την ασφάλεια ανατροφής του παιδιού μόνο. Αδιαφορεί πλήρως για την έμφυλη ισότητα των γονέων, το συναίσθημα συγγενών και άλλα παρόμοια κριτήρια. Ενδιαφέρεται μόνο για την «ποσότητα» και «ποιότητα» παρουσίας ή και μη προσώπων, σε συνδυασμό ή και χωρίς, που πιστεύει ότι θα εξασφαλίσουν ακριβώς το συμφέρον και την ασφάλεια ανατροφής του παιδιού.
Γι’ αυτό οι όψιμης ευαισθησίας επικλήσεις του «Λόμπι Τσιάρα» στο όνομα της «Έμφυλης Ισότητας» είναι παραπειστικές και εντέλει, αδιάβαστες.
Όμως σε περίπτωση που ψηφιστεί το εν λόγω νομοσχέδιο, δευτερογενώς, θα έχει κατάφορα άνισες, συγκεκριμένου προσήμου, έμφυλες επιπτώσεις. Απλούστατα, γιατί η κάθε νομοθέτηση δεν γίνεται από το έτος μηδέν ιδρύσεως της κοινωνίας, του καταμερισμού της εργασίας στον καπιταλισμό, των έμφυλων σχέσεων κλπ. Γι’ αυτό και πολύ καλά κάνουν και αντιπαρατίθενται όσες και όσοι υποστηρίζουν γνήσια την ισότητα των φύλων. Άλλωστε, είναι θεσμοθετημένη υποχρέωση των κρατών – μελών της Ε.Ε. οποιαδήποτε νομοθέτηση να γίνεται υπό την οπτική φύλου.-
ΚΩΣΤΑΣ Ν. ΔΡΑΓΑΤΗΣ 